KREW ELFÓW - Andrzej Sapkowski [recenzja]

Wydawnictwo: superNOWA
Cykl: Wiedźmin, tom: 3
Liczba stron: 339
Gatunek: Fantasy, high fantasy
Moja ocena: 5+/6

Wiele osób czekało na ten moment. Po narzekaniach na polską ekranizację przyszedł w końcu czas na porządną zagraniczną adaptację Netflixa, która pojawiła się w idealnym momencie, bo w okresie świątecznym ubiegłego roku, więc wiele osób miało czas, żeby ją sprawdzić i ocenić w tym samym momencie. Od początku było wiele spekulacji na temat aktorów mających odgrywać rolę głównych postaci, na efekty, na to jak będzie poprowadzona fabuła, bo wiadomo było, że pierwszy sezon opierać się będzie na opowiadaniach, które są spójne, ale fabuła nie jest jednolita, tylko -  jakby to powiedzieć - nieco szarpana, bo rozgrywa się w różnych czasach. To samo zresztą widać po serialu, gdzie jest pewien chaos czasowy, który ciężko jest ogarnąć zwłaszcza osobom nieczytającym wcześniej książek. Ale ogólnie moim zdaniem wyszło dobrze, a momentami nawet bardzo dobrze i to myślę, że wiele za sprawą polskiej ręki czuwającej na projektem, czyli Tomka Bagińskiego. Będąc na fali popularności serialowego Wiedźmina, zdecydowałem się w końcu po dwóch latach sięgnąć po kolejny, trzeci tom, który już nie jest zbiorem opowiadań, a powieścią. I serial tak ma właśnie wyglądać, opowiadania to sezon 1, a każda kolejna powieść to kolejny sezon. Zawsze obawiam się sięgając po obie formy jednego autora, bo mało który potrafi pisać rewelacyjnie zarówno jedne, jak i drugie. A że opowiadania podobały mi się szalenie, toteż obawa o poziom Krwi elfów była tym większa. Ale okazało się, że niepotrzebnie!

Akcja zaczyna się od poety i przyjaciela wiedźmina, czyli Jaskra, którego zastajemy w domu rozpusty. W tym właśnie miejscu nieoczekiwaną wizytę składa mu nieznajomy czarodziej Rience, który próbuje wyciągnąć od Jaskra informacje na temat Ciri i Geralta. Zaiste nie jest to miła i przyjacielska wizyta, bo czarodziej rzuca paraliżujący czar na opornego w udzielaniu odpowiedzi Jaskra i poddaje go torturom, żeby wyciągnąć potrzebne mu informacje. Czego może chcieć od Ciri i Geralta? Czy czeka ich jakieś zagrożenie z jego strony? Czy uda mu się wyciągnąć niezbędne informacje i do nich dotrzeć? Czy Jaskier przetrwa te spotkanie?

W tym samym czasie Ciri przebywa w Kaer Morhen, dawnym wiedźmińskim siedliszczu, gdzie pobiera nauki i uczy się walki, żeby sama mogła zostać wiedźminem. Podczas tych nauk zaczyna jednak przejawiać niezwykłe zdolności magiczne, które cechują bardziej czarodziejów niż wiedźminów, więc przebywający z nią wiedźmini nie wiedzą co można zrobić, aby rozwinąć umiejętności magiczne Ciri. Na pomoc wzywają znajomą czarodziejkę Triss Merigold, którą łączy przeszłość i uczucie z Geraltem. Czy Triss pomoże wiedźminom? Czy uda się rozwinąć potencjał magiczny Ciri? Czy zostanie ona kolejną czarodziejką, czy raczej wiedźminem? A może jednym i drugim?

Książka, jak opowiadania, od początku zainteresowała i wciągnęła mnie całkowicie. Dzieje się wiele ciekawych rzeczy w wielu różnych miejscach. I chociaż głównie skupia się na postaciach Ciri i Geralta, to jednak bohaterów jest tutaj cała masa i czytelnik bardzo dobrze zdąży poznać wielu z nich i otaczający ich świat. Powieść to zupełnie inna bajka niż opowiadania. Większa spójność, większa złożoność, więcej informacji o wszystkim i zdecydowanie większa rodzi się więź czytelnika z jej bohaterami. Ucieszyłem się bardzo, że moje obawy o jej poziom okazały się niesłuszne, bo robiłem sobie wielkie nadzieje względem tego najpopularniejszego i zewsząd wychwalanego polskiego fantasy. Obawiałem się, że po rewelacyjnym i uwielbianym przeze mnie meekhańskim cyklu Roberta M. Wegnera, który czytałem wcześniej, już nic z polskiego fantasy tak mnie nie zachwyci, a jednak okazało się inaczej. I jestem z tego cholernie rad!

Zauważam jednak pewną różnicę w powieści względem opowiadań, pomijając już sam element konstrukcyjny i złożoność. Wydaje mi się, że w opowiadaniach było jednak znacznie więcej humoru i takich zabawnych wtrąceń, które co prawda występują dalej w powieści, ale znacznie mniej. Powieść jest bardziej poważna, pouczająca, dająca do myślenia, przedstawiająca świat nie tylko z perspektywy fizyczności (czyli wymyślona, fantastyczna fauna i flora), ale przede wszystkim też  w oparciu o dobro i zło, ukazująca wszelkie wartości moralne, zachowania, podejmowane decyzje, przemyślenia bohaterów. Myślę, że stwierdzenie, iż jest bardziej dojrzalsza niż opowiadania będzie tutaj całkiem słuszne. Jednakowoż nie traci wcale na wartości. Nie, nie. Jest wręcz przeciwnie. Może samemu autorowi chodziło o to, żeby po bardziej humorystycznym i przygodowym wstępie wprowadzić nieco więcej powagi i dojrzałości. A może to wyszło samo z siebie. Nie wiem. Ale jeśli ktoś się obawia podobnie jak ja, że po opowiadaniach (i wyznaczonej przeze mnie tutaj różnicy) może się zawieść to rozwiewam tę wątpliwość. Jest rewelacyjnie!

Przyszłych potencjalnych czytelników zachęcam do przeczytania wcześniej opowiadań, które stanowią świetny wstęp do tej powieści i na dobre wyjdzie każdemu, żeby ich nie pomijać, bo straci się wiele, jeśli od razu sięgnie po trzeci tom, który przez wielu uznawany jest za pierwszy, co nie jest prawdą. Krew elfów to rewelacyjna kontynuacja przygód wiedźmina Geralta, księżniczki Ciri, czarodziejki Yennefer, poety Jaskra i innych. Piękne i zachwycające każdym szczegółem high fantasy. Pouczające, bawiące i sprawiające wiele frajdy. Fantastyka najwyższych lotów. To trzeba przeczytać!

Wiedźmin:
1. Ostatnie życzenie
2. Miecz przeznaczenia
3. Krew elfów