PIECHOTĄ DO ŹRÓDEŁ ORINOKO - Wojciech Cejrowski [recenzja]

Wydawnictwo: Wyd. Bernardinum
Liczba stron: 403
Gatunek: Podróżnicza, przyrodnicza, reportaż
Moja ocena: 5+/6

Uwielbiam ludzi, którzy mają lekką wymowę, wypowiadają się mądrze (ale bez wywyższania) na tematy ważne i błahe ze specyficznym, często sarkastycznym, ironicznym i czarnym lub zwariowanym humorem. Słucham w tv i czytam książki takich osób z przyjemnością. Zwłaszcza, gdy tyczy się to jakichś przygód i historii, o których opowiadają. 

Wojciecha Cejrowskiego polubiłem już po obejrzeniu po raz pierwszy - czyli bardzo dawno temu - jego programu "Boso przez świat". A wraz z kolejnymi odcinkami i książkami polubiłem jeszcze bardziej, bo jest naprawdę ciekawą, barwną i przyciągającą osobą. Bardzo inteligentny, niesamowicie zręcznie władający słowem, że świetnym humorem, ekscentryczny, szczery i niekryjący się z własnym zdaniem (dla niektórych aż za bardzo), pogodny i wesoły, a ogólnie bardzo specyficzny. 

Znają go chyba wszyscy Polacy, bo ciężko go nie kojarzyć. Ale nie tylko oni, bo ogólnie kojarzony jest na całym świecie, który zwiedza od wielu lat, a zwłaszcza znany jest w krajach obu Ameryk, w których bywa najczęściej. Nie tylko zwiedza i podróżuje, ale przede wszystkim poznaje chętnie ludzi, ich kulturę, historie, nawyki żywieniowe, religie, zwyczaje itp. I to przede wszystkim tych nieucywilizowanych, czyli dzikich, o których zresztą mogliśmy już przeczytać w poprzednich książkach. 

Piechotą do źródeł Orinoko to kolejna książka Cejrowskiego, która co prawda najnowsza nie jest, ale wydana ponownie zawiera kilka naniesionych zmian i korekt. Jest to podróż sprzed wielu lat, która czasowo odbyła się zaraz po "Podróżniku WC" i chwilę przed "Rio Anakonda". W tej książce autor opisuje swój pobyt w Wenezueli i relacjonuje wszystko od początku zgodnie z wytyczonym szlakiem, który wyrysowany jest na na mapie na wyklejce zaraz na początku - czyli od Caracas aż do samego celu, do źródeł Orinoko. 

Wenezuela to kraj trzy razy większy od Polski, ale mający dwa razy mniej mieszkańców, czyli ideał dla podróżnika, bo więcej natury niż człowieka. Ideał dla Cejrowskiego, który musiał tam być. I był. I wiele się działo u Pana Wojtka, jak zawsze zresztą. Wiele miejsc, wielu ludzi, wiele zabawnych (czasem też groźnych i niebezpiecznych) sytuacji. Poznamy Los Lamos, rozległe pustkowia Ameryki Południowej, czyli sawannę nazywaną przez autora Wielką Łąką, wraz z jej specyficznymi mieszkańcami. Spotkanie i interesy z tamtejszym mafioso, którego grupa cechuje się noszeniem specyficznego złotego haczyka na łańcuszku szyi, spotkanie z polskim księdzem, uczestnictwo w kastracji byków, przygody ze zwierzętami i ogólnie całą podróż krok po kroku. Wenezuela to kraj, który oferuje tanie diamenty, szmaragdy i złoto pozyskiwane nielegalnie w indiańskich rezerwatach, więc i o tym jest tutaj też sporo. O przemycie, przemytnikach i o udziale samego Cejrowskiego w tym...

Najwięcej jednak jest o Yanomami, czyli najdzikszym plemieniu żyjącym do dziś, które nie chce się ucywilizować. Najdziksze i jedno z najniebezpieczniejszych, którego naprawdę nie chce się denerwować, bo jego przedstawiciele systematycznie zażywają tabakę/narkotyk yopo wywołującą stany wysokiej agresji. Biorąc pod uwagę, że ich sportem i tradycją jest uderzanie na przemian po głowie aż do momentu, gdy ten drugi padnie (zemdlony albo zabity, bez znaczenia), a ich szaman jest nieprzewidywalnym i wpadającym w wielki szał wariatem, który potrafi wyrządzić krzywdę każdemu bez wyjątku w najmniej spodziewanej chwili, Wojciech Cejrowski opisuje ich z wielką trwogą i ostrożnością, zaznaczając, że NIKT Z NAS NAPRAWDĘ NIGDY NIE CHCE POZNAĆ YANOMAMI!

Piechotą do źródeł Orinoko to kolejna fantastyczna przygoda w nieznane dzikie tereny, zrelacjonowana przez najpopularniejszego współczesnego podróżnika, Wojciecha Cejrowskiego. Kto zna go ten wie, czego można się spodziewać po jego książce. Humoru, brawury, niesamowitych sytuacji balansujących na krawędzi ubawu po pachy i bliskiej śmierci, świetnych dialogów, powiedzonek i zwrotów, a także kilkunastu ciekawych autorskich fotografii. Autora nie trzeba przedstawiać, ani do niego zachęcać. Kto go lubi, ten po tą książkę sięgnie bez zachęty. Kto nie lubi, ten pominie. Tyle.