KOBIETA NA KRAŃCU ŚWIATA - Martyna Wojciechowska [recenzja]

Cykl: Kobieta na krańcu świata, tom: 1
Wydawnictwo: G+J
Liczba stron: 349
Gatunek: Podróżnicza, przyrodnicza, reportaż
Moja ocena: 5/6

Podróże, niebezpieczne przygody, wspinaczki czy kontakty z dziką przyrodą i plemionami zwykle kojarzą się z mężczyznami, którzy w tej kwestii dominują i dumnie prezentują swoje osiągnięcia i przeżycia podróżnicze. Najbardziej znani polscy podróżnicy, Tony Halik czy Wojciech Cejrowski, bez problemu są rozpoznawani i kojarzeni dzięki swoim niesamowitym przygodom i podróżom, które przedstawione zostały w programach telewizyjnych i w bestsellerowej literaturze. O kobietach podróżnikach słyszy się mniej, do pewnego czasu nie brało się ich w ogóle pod uwagę. Ale z czasem się to zaczęło zmieniać i dziś z całą pewnością wielu polaków kojarzy chociażby urodziwą i sympatyczną prezenterkę telewizyjną, Martynę Wojciechowską, która także może poszczycić się nie lada przeżyciami podczas zwiedzania całego świata.

Pani Martyna to nie tylko prezenterka i podróżniczka, ale także dziennikarka i pisarka mocno współpracująca z National Geographic Polska i National Geographic Traveler. Od zeszłego wieku związana z telewizją TVN, dla której, jak Cejrowski dla TVP, zrealizowała cykl reportaży "Kobieta na krańcu świata". Pod tą samą nazwą zdecydowała się też wydać książki, po które mogą sięgnąć zainteresowani jej przeżyciami czytelnicy. Książkę autorki dorwałem tym razem nie z księgarni czy od wydawcy, a z półki mojej mamy, która uwielbia oba programy i autorów, oraz obowiązkowo zaopatrzyła się w kilka ich książek. Sam zresztą też darzę wielką sympatią oboje tych ludzi.

„Edith miała szansę nie tylko schwytać na lasso byczka, ale też go wykastrować, co okazało się być trudniejsze, niż przypuszczała. Mnie przypadło w udziale trzymanie odciętych byczych jąder, które zjedliśmy podczas wieczornego ogniska”*

Zabrałem się zatem z wielką chęcią za pierwszą część "Kobiety na krańcu świata", w której Martyna Wojciechowska, wraz z czteroosobową ekipą, przedstawia, jak przemierzyła prawie cały świat, przeprowadziła dziesiątki rozmów, przeżyła mnóstwo przygód i poznała wiele fascynujących osób (głównie kobiet). W rozpoczynającej cykl książce odwiedzimy takie miejsca, jak Argentyna, Boliwia, Wenezuela, Wietnam, Kenia, Tanzania, Kambodża i Namibia. I w każdym z tych miejsc główną rolę pełnią poznane przez autorkę kobiety, które przedstawiają swoje życie, często poniżej progu ubóstwa bez dostępu do czystej wody, elektryczności, kanalizacji czy podstawowej opieki medycznej i edukacji. Ukazane zostały też przez nie konflikty społeczne: seksizm, przemoc, bieda, znęcanie się nad zwierzętami, polowania, etyka pracy czy prawa ludzkie.

W książce tej poczytamy o kobiecie uprawiającej zapasy z mężczyznami (wyreżyserowane jak amerykański wrestling, ale często krwawe); o gaucho (oswajaczach dzikich goni i bydła); o byłej miss, Jacquline Aguilerze, i innych wenezuelskich dziewczynach, które już o dziecka poddawane są operacjom plastycznym (sic!), żeby być doskonalsze i ładniejsze; o wyruszających na pole minowe kobietach saperach, które dziennie zmagają się ze świadomością, że mogą umrzeć, o pływającym 40-metrowym gospodarstwie domowym i biznesowym; o posiadaniu posiadaniu kobiet na Zanzibarze i Namibii, gdzie można mieć kilka żon, za które płaci się rodzicom od 200 do 1000 dolarów (Zanzibar) lub trzema krowami i innymi zwierzętami (Namibia); o pannie młodej, której wybija się 4 przednie zęby, żeby była atrakcyjniejsza (!). Mnie osobiście najbardziej oczarowała 'słoniowa mama' i prowadzona przez nią w Kenii fundacja po zmarłym mężu, Davidzie Sheldricku. Czytanie o tym rezerwacie, codziennych obowiązkach i bohaterskim ratowaniu słoni, ujęło mnie niesamowicie. Aż musiałem specjalnie sięgnąć do internetu, żeby poczytać i pooglądać nieco więcej na ten temat. 

„(…)Himba do pierwszego roku życia nie traktują dziecka jak pełnoprawnego członka plemienia, nie wyprawiają mu nawet pogrzebu; wyrzucają je po prostu do buszu na żer dzikim zwierzętom i starają się o kolejne dziecko”**

"Kobieta na krańcu świata" to pierwszy taka pozycja, z którą się zetknąłem, gdzie fotografie zajmują niemal tyle samo stron co treści. To sprawia, że liczącą sobie trzysta pięćdziesiąt stron książkę czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. Faktem jest, że można było dodać więcej ciekawych informacji, ale przepiękne kolorowe zdjęcia ukazujące kobiety, przyrodę i Martynę Wojciechowską w różnych miejscach i sytuacjach, nieco nadrabiają, bo bardzo cieszą oko i z chęcią się na nie patrzy. To książka, która porusza, uczy pokory, urzeka i rozjaśnia umysł. Dla kobiet i mężczyzn. Dla fanów ciekawych przygód i podróży. Dla szukających wartościowej literatury. Polecam.

PS: Zerknijcie sobie tylko na te dwa przykładowe filmiki o przesłodkich słoniątkach, bohaterskich pracownikach i całym tym fascynującym rezerwacie. Jakże oni mnie urzekli!

Więcej możecie sobie znaleźć tutaj: www.sheldrickwildlifetrust.org

*Martyna Wojciechowska, Kobieta na krańcu świata, wyd. G+J, Warszawa 2009, s. 82
**tamże, s. 306