GRA GERALDA - Stephen King [recenzja]

Tytuł oryginału: Gerald's Game
Wydawnictwo: Albatros
Tłumaczenie: Tomasz Wyżyński
Liczba stron: 352
Gatunek: Thriller, thriller psychologiczny
Moja ocena: 3/6

Czytałem tę książkę po raz pierwszy, kiedy kurewsko bolał mnie ząb (wybaczcie wulgaryzm, ale w przypadku bólu zęba jest on dla mnie jedynym słusznym, bo boleć może mnie głowa, może boleć bardzo, tak samo jak kolano, czy palec, kiedy się walnę, ale kurewsko może boleć tylko ząb, o czym zapewne wie każdy, kto kiedyś tego doświadczył). Dwa dni i dwie noce bólu, nieprzespane i zmarnowane, które w jakiś sposób chciałem odratować sięgając po mistrza Kinga, który też mógł być jakąś receptą na ból. Niestety nie był. Czytałem Grę Geralda w dalszym bólu, w nerwach i oceniłem bardzo słabo. To w zasadzie była jedna z dwóch najgorszych dla mnie książek na czele z „Historią Lisey”. Jednakże o ile w przypadku „HL” mogłem być pewny swoich wrażeń i oceny, o tyle w przypadku „GG” już nie do końca, bo gnębiła mnie potem myśl, czy ja aby obiektywnie to oceniłem, czy może jednak ten ząb wpłynął tak negatywnie na mój odbiór. Wiedziałem, że sięgnę po nią drugi raz, żeby zweryfikować swoje wrażenia. I tak też się stało, do czego w sumie skłoniła mnie szybciej niż myślałem ekranizacja, którą lada dzień też sobie zobaczę.

Akcja zaczyna się w sypialni domku letniskowego na północnym krańcu Jeziora Kashwakamak od wymyślonej przez Geralda gry erotycznej, która polegała na przykuciu swojej żony, Jessie Burlingame, do łóżka, co wyzwalało w nim większe podniecenie przed dalszym baraszkowaniem. Niestety podczas tych igraszek Gerald dostaje zawału i pada sztywny, a Jessie od tej pory odziana jedynie w majtki zostaje sama przykuta do łóżka i musi zmagać się ze swoim uwięzieniem, myślami, urojeniami i wszystkim tym, co znajdzie się w domku i wokół niego, w mrocznym lesie. 

Książka z gatunku tych, gdzie akcja toczy się właściwie w jednym miejscu i mamy niewielu bohaterów. Właściwie tylko dwje. Pierwszy to Gerald, grubaskowaty adwokat o małym członku i głupim uśmiechu, kiedy się szczerzy (opis jego żony, nie mój). Żyje bardzo krótko,  bo tylko na samym początku, więc właściwie nie poznajemy go za bardzo. Natomiast drugą i jedyną pierwszoplanową bohaterką jest jego żona, Jessie, rudowłosa kobieta bliska czterdziestki o dosyć ponurej i przykrej przeszłości, o czym dowiadujemy się, kiedy przestając się wreszcie szarpać, wycieńczona i zrezygnowana zaczyna coraz częściej obnażać przed czytelnikiem swoje myśli i historię sięgającą 30 lat wstecz, aż do jej dzieciństwa. Jessie to kobieta żyjąca z urojeniami, która widzi nie zawsze to, co jest naprawdę, i do tego mówi do niej kilka głosów, z którymi prowadzi dyskusje. Dobra Żona Burlingame - tchórzliwa pani domu, która przymyka oczy na wszelkie niepowodzenia i bóle udając, że wszystko jest dobrze i nic się nie dzieje. Ruth - jej koleżanka z lat dzieciństwa. I Kruszyna - wcielenie Jessie z wczesnego dzieciństwa. To te rozmowy właśnie obnażają przed czytelnikiem historię Jessie i przybliżają znacząco tę postać.

Książka chociaż cienka zawiera kilka tematów, które się przez nią przewijają. Kazirodztwo, bliskość z ojcem, patologia, nekrofilia, autoterapia, zmęczenie małżeństwem. To wszystko napisane i przedstawione przez Kinga zostało całkiem zgrabnie, przekonująco i momentami szokująco, co typowe jest dla niego. Niestety jednak to za mało, aby książka miała mi się podobać tak bardzo, jakby tego chciał, ponieważ w gruncie rzeczy tutaj niewiele ciekawego się dzieje. Większość książki to zmaganie się bohaterki z przeszłością (to nieco ciekawsze) i uwięzieniem (zupełnie nieciekawe), gdzie przez kilkanaście stron zostaje nam np. opisana jej próba sięgnięcia do szklanki z wodą. Niektóre rozmowy z wewnętrznymi głosami też są niepotrzebnie przeciągnięte i poruszają kilka kwestii, które nie wnoszą nic, poza tym że zwyczajnie nużą. King w typowym dla siebie stylu używa zabawnych i ironiczno-sarkastycznych wypowiedzi u Jessie i słyszanych przez nią głosów, ale niestety nie zawsze są one w odpowiednim momencie słuszne, co trochę zgrzyta. Ogólnie rzecz biorąc taka po prostu przeciętna książka, która została zgrabnie i realistycznie napisana, ale nie powala na kolana.

Podsumowując. Drugie czytanie Gry Geralda nie okazało się tak słabe, uciążliwe i irytujące jak to miało miejsce za pierwszym razem, kiedy sam w bólach próbowałem przetrwać najbliższe godziny jak bohaterka tej książki. Mistrz horroru pokazał, że potrafi napisać ponad trzystustronicową przekonywającą i realistyczną książkę o kobiecie przywiązanej do łóżka wywołując momentami całkiem realny dreszczyk emocji. Nie mniej jednak nie jest to szczyt jego możliwości pisarskich, bo do tego jeszcze bardzo daleko, o czym można przekonać się sięgając po inne książki Stephena Kinga. Ta powieść najpewniej znajdzie uznanie wśród kobiet i sięgnie po nią też każdy fan autora. Ale pozostałym czytelnikom proponuję inne lektury z repertuaru mistrza grozy. ;)