SŁOWA ŚWIATŁOŚCI - Brandon Sanderson [recenzja]

Tytuł oryginału: Words of Radiance
Cykl: Archiwum Burzowego Światła (tom: 2)
Wydawnictwo: Mag
Tłumaczenie: Anna Studniarek
Liczba stron: 958
Gatunek: Fantasy, high fantasy
Moja ocena: 6/6

Shallan i Jasnah udały się wspólnie w podróż statkiem ku Strzaskanym Równinom, gdzie mają odkryć tajemnice, jakie skrywają te krainy, i które mają pomóc zrealizować im obrany cel. Ale po drodze statek zostaje zaatakowany i w tragicznych okolicznościach Jasnah ginie. Shallan nie zamierza jednak się poddać i postanawia dalej kontynuować misję, którą wspólnie ze swoją mentorką sobie wyznaczyły. Kaladin i jego mostowi odzyskali wolność, ale ich udział w tej wojnie się nie skończył. Były chirurg dostał nową funkcję i zadanie obrony królewskiej rodziny w czym pomagają mu kompanii, z dnia na dzień szkoleni na coraz lepszych żołnierzy. Na jego drodze staje jednak Amaram, człowiek, który sprowadził na niego same nieszczęścia i ta sytuacja stawia mostowego na rozstaju pomiędzy zemstą a honorem. Dalinar ciągle ma tajemnicze wizje i za wszelką cenę próbuje zjednoczyć i obronić Alethar. Ale Sadeas i inni wrogowie królestwa starają się mu pokrzyżować plany. Na dodatek gdzieś nad nimi wszystkimi czai się coś złego, wielkiego i niebezpiecznego. Niedługo pojawi się kolejna arcyburza. Szykują się dalsze walki z parshmenami. I wszystko wskazuje na to, że Spreny i Świetliści Rycerze mają powrócić. Ale czy przyniesie to coś dobrego?

Kolejny kapitalny tom Archiwum Burzowego Światła. Kolejna świetna książka Sandersona. Jeśli znajdzie się ktoś, komu naprawdę nie leży ten pisarz, to będzie to moim zdaniem jednostka wyjątkowa, bo w  mojej opinii ten autor fanowi fantasy nie może się nie podobać. Znający mnie wiedzą, że najwięcej w życiu naczytałem się fantastyki, więc tez mam gdzieś już konkretnie wyrobione zdanie i wymagania. A jeśli czytając książkę tegoż autora wystawiam średnio ocenę 5 to musi być coś na rzeczy. Świat, postaci, magia, pomysły, historie i niesamowite przygody, dialogi i język. Ogólnie styl autora. To wszystko za nim przemawia do mnie i już nie chce mi się po raz kolejny wychwalać każdego z tych elementów osobno, bo stanę się monotematyczny, a to nie pierwsza i z pewnością nie ostatnia moja pochwalna opinia na temat jego książki.

Jeśli jednak wziąć te wszystkie atrybuty autora pod uwagę i je wychwalać przy każdej poprzedniej książce i cyklu to z całą pewnością muszę dodać, że przy ABŚ trzeba te wychwalanie podwoić, czy nawet niekiedy potroić, bo to już nie cykl fantasy a CYKL ze światem stworzonym naprawdę od podstaw. Od najmniejszej dupereli. Od źdźbła trawy, przez systemy monetarne, polityczne, ekonomiczne, po cały wszechświat. Że już o postaciach, miastach, magii i wszystkim innymi pomiędzy nie wspomnę. Opus magnum autora bez dwóch zdań. To już w zasadzie można było przewidzieć, kiedy padła informacja, że pojawi się 10 tomów. Problemem zatem nie jest tutaj przyjemność czytelnicza czy poziom tych książek, który już jest na najwyższym poziomie a pewnym jestem na 100%, że będzie taki do końca. Problemem jest ich ocena. No przynajmniej dla mnie, bo mi skala zamknęła się już na tych dwóch tomach. Jak mam zatem oceniać dalej? Nie wiem.

A co nowego w tym tomie? Cieniomorze, postawy szermiercze, formy magiczne, kilka nowych gatunków roślin i zwierząt (kapitalny santhid!), nowe postaci, znacznie bardziej przybliżona postać Shallan, której było niewiele dotychczas, a tutaj jednak poznajemy główną bohaterkę i jej historię rodzinną właściwie od podstaw, więc już wiem co tak naprawdę się wydarzyło w jej życiu, że zdecydowała się na opracowanie planu obejmującego Jasnah Kholin. Ten tom jest właściwie w większości skupiający się na tej bohaterce i czyta się to naprawdę dobrze, a muszę przyznać, że miałem nieco wątpliwości, bo w pierwszym tomie ta postać zaciekawiła mnie najmniej, a wiedziałem, że Słowa światłości to część, która będzie jej poświęcona. Oczywiście rozwinięty został wątek Kaladina i jego mostowych oraz ich udział w armii króla Elhokara, pod przywództwem Dalinara. Kholinowie też przybliżeni nam są bardziej wyraźnie, zwłaszcza Adolin, który tutaj daje się poznać od innej strony niż w Drodze królów. Bardzo ciekawa postać, która ma wielki udział w tej historii. Właściwie to nie będę oryginalny, kiedy powiem, że obaj Kholinowie i Kaladin to moje ulubione postaci. Ale są one po prostu tak dobrze i ciekawie skonstruowane, że raczej ciężko ich nie polubić lub być wobec nich obojętnym.

Oczywiście jest też sporo innych postaci, drugo- i trzecioplanowych, ale nie ma sensu pisać o nich więcej, bo po prostu zajęłoby to zbyt dużo miejsca i czasu. Nieco więcej możemy przeczytać i dowiedzieć się np. o skrytobójcy Szethu, którego było mało w pierwszym tomie, a był postacią niewątpliwie najbardziej tajemniczą. To ogólnie jedna z najciekawszych kreacji literackich, jakie miałem okazję poznać, i jestem szalenie ciekaw jak potoczą się dalej jej losy. Pojawiła się też nowa, ciekawa bohaterka Zwinka, którą można też spotkać w zbiorze "Bezkres magii" w opowiadaniu "Tancerka Krawędzi" (jednak lepiej zostawić sobie te opowiadanie do przeczytania po drugim tomie). Zjawiła się ona tutaj co prawda na chwilę, ale od razu mocno i wyraźnie zaznaczyła swoją obecność i będzie to na pewno jedna z najważniejszych i najbardziej lubianych postaci w tej historii wraz z jej rozwojem. Cały system walk i magii opierający się na burzowym świetle, dusznikowaniu, fabrialach i odpryskach również się rozwinął i został przybliżony bardziej. Prawdę mówiąc momentami nie ogarniam tego wszystkiego, mimo że załączono z tyłu dodatek nieco bardziej wyjaśniający i rozjaśniający umysł. Nie mniej jednak dla mnie jest to bez wątpienia kapitalny i mega ciekawy element fabularny, który robi wrażenie i sprawia przyjemność. Mało który autor ma tak bujną wyobraźnie i potrafi w każdej książce i cyklu stwarzać coraz to nowsze magie i światy, które za każdym razem cieszą i robią wrażenie.

Kiedy zasiadałem do pisania tej opinii zastanawiałem się co napisać. W głowie się kłębiło i nadal kłębi się wiele rzeczy. Tak wiele myśli, jak wiele rzeczy, które otrzymałem od autora w tej książce. Mógłbym dalej jeszcze pisać, i pisać, i pisać. O postaciach, magii, pojedynczych scenach, faunie, florze. Ale po co? Kto czyta takie elaboraty? I ile razy mam to jeszcze pisać? Za każdym razem przy tych 10 tomach? Nie. Nie ma sensu. Lepiej popisać na forum, w komentarzach czy po prostu odpalić czata czy grupę na fejsie i tam popisać tak mniej składnie. Powiem zatem na koniec krótko: Archiwum Burzowego Światła to pod każdym względem kapitalne fantasy, przy którym blednie wiele innych, przy którym nie sposób się nudzić, robi piorunujące wrażenie, sprawia niebywałą frajdę i na zawsze (i z wielkim odciskiem) zapisze się na kartach historii fantastyki. Jeśli chcecie być uczestnikami tego cholernie nieszablonowego i niesamowitego cyklu fantasy to polecam bardzo. Nie zawiedziecie się.

Archiwum Burzowego Światła:
1. Droga królów
2. Słowa Światłości