PAMIĘĆ ABSOLUTNA - ekranizacja [recenzja]

Źródło: filmweb

Tytuł oryginalny: Total Recall
Reżyseria: Paul Verhoeven
Scenariusz: Dan O'Bannon, Gary Goldman, Ronald Shusett

Gatunek: Thriller, akcja, science fiction
Rok i miejsce produkcji: 1990, USA
Czas: 1 godz. 53 min.
Obsada (w skrócie):
Arnold Schwarzenegger - Douglas Quaid/Hauser
Rachel Ticotin - Melina
Sharon Stone - Lori
Ronny Cox - Vilos Cohaagen
Michael Ironside - Richter
Marshall Bell - George/Kuato
Mel Johnson Jr. - Benny

Ekranizacja na podstawie opowiadania "Wpuścimy to panu hurtowo" ze zbioru "Elektryczna mrówka" (dawniej "Przypomnimy to panu hurtowo" w zbiorze "Przypomnimy to panu hurtowo" ) Philipa K. Dicka

Fabuła. Robotnik budowlany Douglas Quaid marzy o wypadzie na Marsa, na co go niestety nie stać. Jednak po obejrzeniu ciekawej reklamy w tv wybiera się do firmy, która może mu wprowadzić do głowy wspomnienie z pobytu na Marsie. Zabieg jednak nie udaje się prawidłowo, bo okazało się, że pacjent miał już wcześniej zmienianą pamięć, więc Douglas będzie teraz chciał za wszelką cenę doszukać się informacji o swojej przeszłości.

Źródło: filmweb

Wrażenia.  Film  znam od bardzo dawna, bo od dziecka, kiedy to jeszcze pamiętam jak tata kazał mi zakrywać oczy na "potrójnych cyckach" i "potworku z brzucha". :D Bardzo lubię ten film z Arnim i mam sentyment, bo ma niesamowity klimat, świetny scenariusz, mega wiele scen walki i bardzo dobrą obsadę aktorską, wobec czego nie jestem w stanie mu za wiele zarzucić. Nawet po tylu latach te efekty i świat mi się podobają, chociaż z przymrużeniem oka patrzę na wizję przyszłości, bo to nierealna opcja w dalszym ciągu. ;)

Aktorstwo. Ciężko jest mi się odnieść do kreacji bohaterów i odpowiednim doborze aktorów, bo ani nie wiemy za bardzo jak wyglądały te postaci u Dicka, ani specjalnie ich charakterów też nie znamy. Natomiast gra aktorska jest bezbłędna. To jeden z pokazów umiejętności aktorskich Arniego, gdzie wypada naprawdę bardzo dobrze i przekonująco. Arni przedstawia postać, która wpasowuje się w klimat sf dobrze odnajdując się w tym świecie mutantów i zaawansowanej technologii, a poza tym prezentuje postać, która "była modna" w latach 80-90, czyli supersilny koleś, o mocnym charakterze i odpowiedniej inteligencji, który nie da sobie w kasze dmuchać, mimo że na jego drodze pojawia się wielu przeciwników, w tym cały system. No i u jego boku musi być superlaska, w tym przypadku żona Lori grana również świetnie przez Sharone Stone.

Efekty specjalne. Z punktu widzenia czasu efekty już nie robią takiego wrażenia, ale w latach, kiedy film powstał były rewelacyjne. Najlepiej się patrzy na marsjańską dzielnicę, pełno mutantów, wyciągacie implantu wielkości małego jabłka z nosa, automatyczni kierowcy, sztuczna zrobotyzowana głowa, kiedy udaje kobietę, no i ten Mars. To mi się podobało jak byłem mały i podoba mi się do dzisiaj.

Źródło: fdb

Film a książka. Pomysł z opowiadania był punktem wyjściowym dla twórców filmu, dający duże pole do popisu. Przede wszystkim główna różnica to fakt, że w opowiadaniu bohater po nieudanej operacji ma w głowie obraz dwóch wspomnień sprzed "pobytu na Marsie" i z wgranego wspomnienia na Marsa - a jeszcze dodatkowo dowiaduje się, że miał poprzednie życie, gdzie był agentem, ale niespecjalnie stara się to odkryć, tylko po prostu staje się szaleńcem od nakładających się wspomnień, który teraz nie wie co jest prawdą, a co fikcją. Natomiast w filmie w ogóle operacja się nie udaje i nie ma żadnego wspomnienia z pobytu na Marsie, tylko bohater dowiaduje się, że tak naprawdę jego obecne życie to nowa tożsamość, a wcześniej był agentem i chce dociec, dlaczego doszło do przymuszonej zmiany jego tożsamości. Różnice, jakich się dopatrzyłem to także różnica w nazwach bohaterów - u Dicka jest np. Douglas Quail i Kirsten, a w filmie Verhoevena Douglad Quaid i Lori. Ponadto Douglas w opowiadaniu jest urzędnikiem, a w filmie robotnikiem budowlanym. I żona głównego bohatera w opowiadaniu wydaje się być bardziej jędzowata i strofująca męża, podczas gdy w filmie Lori przyjmuje te marzenie o pobycie na Marsie z większym przymrużeniem oka.

Podsumowanie. To jeden z tych rzadszych przypadków, gdzie film podobał mi się bardziej od książki (opowiadania), mimo że trochę zmienił się główny koncept z głównym bohaterem. Dużą zasługę ma tutaj sentyment, ale nie tylko, bo film został naprawdę fajnie przedstawiony wykorzystując pomysł opowiadania z dodanym do tego rozwinięciem, co wyszło bardzo ciekawie, przekonująco i emocjonująco. Film na młodszych pewnie już takiego wrażenia nie wywrze, ale ciągle jest świetny dla wszystkich osób z pokoleń urodzonych jeszcze w ubiegłym wieku, wychowanych na kultowych filmach lat 80-90.

Moja ocena filmu. 9/10
Moja ocena ekranizacji. 6/10   

Źródło: filmweb

PS: Postanowiłem utworzyć podstronę na głównej stronie bloga, gdzie będę zamieszczał  wszystkie moje recenzje ekranizacji. Zbiorczo od dzisiaj znajdziecie je na głównej pod nazwą bloga - Ekranizacje.