OSTATNI BRZEG - Nevil Shute [opinia]

Tytuł oryginału: On the Beach
Seria: Wehikuł czasu
Wydawnictwo: Rebis
Tłumaczenie: Zofia Kierszys
Liczba stron: 339
Gatunek: Science fiction, postapokalipsa, obyczajowa
Moja ocena: 5/6

Kolejna bardzo dobra pozycja z serii "Wehikuł czasu" i ponownie autorstwa pisarza, którego nawet nie kojarzyłem. Ile to już było książek (także w tej serii) w oparciu o temat postapokaliptyczny, a jednak dalej mnie ten temat bardzo dobrze się przyswaja i lubię o tym czytać. I chociaż książka Shute'a nie jest jakoś specjalnie odkrywcza, to jednak napisana przez niego w tak bezpośredni, szokujący i błyskotliwy sposób, że z pewnością na długo zapadnie mi w pamięci.

Książka opowiada o skutkach, które wyniknęły po wojnie nuklearnej. Wojnie między największymi mocarstwami, którą zaczęły Chiny i Rosja, a udział brali oczywiście też Ameryka i Anglia oraz inne państwa. Liczne bombardowania spowodowały, że cała półkula północna została zniszczona, a świat został ogarnięty promieniowaniem, które ciągle się przemieszcza i zabija kolejne społeczeństwa na drodze. Akcja dzieje się dokładnie rok po tym wydarzeniu w Australii, która nie została jeszcze (jeszcze) dotknięta jej skutkami. Poznajemy kapitana amerykańskiego okrętu podwodnego, Dwighta Towersa, który podobnie jak inni mieszkańcy Australii stara się wieść normalne życie. Życie na pozór toczy się normalnie, ale wiadomo, że nieuniknione nadejdzie i wszystko się skończy.

Nevil Shute bezkompromisowo i z drastyczną stanowczością i systematycznością doprowadza do zagłady całej ludzkości. Już dawno nie miałem do czynienia z książką, której autor tak zupełnie na chłodno przedstawia tragedię całego świata, dążąc krok po kroku do nieuniknionego drastycznego finału, po drodze przyswajając czytelnika do fajnych i zupełnie ludzko przedstawionych bohaterów, z którymi się zżyje. Czytelnik może nie jest świadkiem jak od początku zaczęły ginąć pierwsze ofiary wojny nuklearnej, ale wystarczy, że pozna zwykłe normalne życie mieszkańców Australii, którzy chcą zachować nadzieję i pozór, żeby móc zapamiętać tę książkę na długo. Nie sposób zachować spokoju na sam koniec. Na pewno wielu czytelnikom uroni się łezka, a nawet i więcej. Cholernie dobra i poruszająca książka, którą zdecydowanie polecam.