WIEŻA JASKÓŁKI - Andrzej Sapkowski [opinia]

Wydawnictwo: superNOWA
Cykl: Wiedźmin, tom: 6
Liczba stron: 488
Gatunek: Fantasy, high fantasy
Moja ocena: 5+/6

Kolejny, czwarty już (a ogólnie szósty), tom przygód wiedźmina Geralta za mną. Po rewelacyjnym cyklu Roberta M. Wegnera nie przypuszczałem, że będę jeszcze w stanie aż tak wsiąknąć i zachwycić się rodzimym fantasy, a jednak stało się, i jestem z tego cholernie rad, bo cykl Sapkowskiego to zdecydowanie jedna z najwspanialszych literackich przygód, jakie było mi w życiu przeżyć. Każdy tom, łącznie od pierwszego opowiadań, podoba mi się bardzo i nie inaczej było tym razem w przypadku Wieży Jaskółki, gdzie już czuć znacznie wyraźniej, że ta historia zbliża się ku końcowi, którego nie jestem nawet w żaden sposób przewidzieć. Ale zanim to nastąpi jeszcze kilka słów o tym tomie.

Historia tego tomu zaczyna się w momencie, kiedy ranna i ledwo żywa Ciri zostaje odnaleziona na bagnach przez pustelnika Vysogotę z Corvo, który to postanowił ją zabrać do swojej chaty gdzieś na pustkowiu, i się nią zaopiekować. Jak tylko Ciri odzyskuje przytomność i nabiera nieco sił, zaczyna rozmawiać z Vysogotą i zwierzać mu się z tego, co przeżyła. Z dnia na dzień między młodą księżniczką i tym starym (jak się okazuje) wykładowcą oxenfurckiej uczelni nawiązuje się przyjaźń. W tym samym czasie wiedźmin Geralt wraz ze swoją kompanią ucieka z armii królowej Meve, która chciała go u siebie zatrzymać. Razem ze swoimi czterema kompanami przekraczają Jarugę i udają się w stronę Gór Amell, aby odnaleźć druidów, którzy mają im pomóc w pewnej sprawie. 

Od samego początku bardzo podoba mi się w cyklu Sapkowskiego, że każdy tom mnie czymś pozytywnie zaskakuje i przybiera nieco inną formę opowieści niż poprzednio. Nie ma, że ciągle jest podróż w podobnej kompanii i w czasie teraźniejszym poznajemy ich przygody w drodze do celu. W tym tomie od początku właściwie rzecz się dzieje na zasadzie opowieści postaci na temat tego, co się wydarzyło w niedalekiej przeszłości. Przede wszystkim to opowieści Ciri, która przy dochodzeniu do zdrowia opowiada Vysogocie, co ją spotkałem, a więc wędrujemy w jej przeszłość i poznajemy, co też przykrego i bolesnego spotkało ją i bandę Szczurów, do której przystała po rozłące z przyjaciółmi, o czym czytaliśmy w poprzednich tomach. Poznajemy jak młoda księżniczka radzi sobie w zdegenerowanej bandyckiej grupie i sama zaczyna nabierać podobnych, momentami nieokrzesanych manier. A potem pojawia się on, zabójca Bonhart, który od początku mocno podkreśla swój udział w tej historii i jest chyba najbardziej szkodliwą ze wszystkich negatywnych dotąd postaci. 

Losy Ciri, Szczurów i Bonharta poznajemy jednak nie tylko z samej opowieści Ciri przebywającej w chacie na pustkowiu, ale też akcji, która dzieje się na sali rozpraw, gdzie pewni świadkowie tych wydarzeń związanych z Ciri zeznają przed sędzia i uzupełniają tę historię. W tym samym czasie oczywiście pojawia się wiedźmin z grupą, której przygody toczą się normalnym biegiem wydarzeń (chociaż i tutaj też momentami za sprawą Jaskra skaczemy w przeszłość, żeby dowiedzieć się, co ich spotkało jakiś czas temu, czego nie mogliśmy poznać w poprzednim tomie. Ale tutaj tych retrospekcji jest już jednak mniej). Jak widać bardziej to zagmatwane i złożone niż dotychczas, i żeby dociec, co się wydarzyło, trzeba na poznać opowieści kilku stron. Ale to sprawia, że ten tom jest tym bardziej ciekawy i oryginalny.

Sporo osób wytyka, że w tym tomie jest dużo polityki, a w związku z tym strategii, taktyk, knowań i ogólnie więcej gadania niżby się chciało. Ale moim zdaniem nie jest to specjalnie wielki problem, a tym bardziej minus, bo przecież w każdej historii, gdzie zachodzą wielkie zmiany na skalę światową lub mają takie się pojawić, zawsze dochodzi do momentu, kiedy fabuła musi nieco spowolnić, żeby coś zaplanować, omówić, przemyśleć. A i nawet, jeśli komuś się to nie za bardzo spodoba, to na pewno z nawiązką odpłacą mu wydarzenia związane z Ciri, które z pewnością poruszą niejednego i wywołają mnóstwo emocji, bo dzieje się tutaj momentami dość wiele ostrych i krwawych scen, które nie mogą pozostawić obojętnym. 

Ogólnie rzecz biorąc, Wieża Jaskółki to kolejny powód do radości podczas zaznajamiania się z tym rewelacyjnym cyklem, i po raz kolejny dowodzi kunsztu Sapkowskiego, który starał się jak mógł, żeby zaskakiwać i zachwycać oryginalnością swojego fantasy, i cholernie dobrze mu to od początku wychodzi. Chwytam od razu po "Panią Jeziora", bo nie mogę się doczekać, co dalej!

Wiedźmin:
1. Ostatnie życzenie
2. Miecz przeznaczenia
3. Krew elfów
4. Czas pogardy
5. Chrzest ognia
6. Wieża Jaskółki