LABIRYNT ŚMIERCI - Philip K. Dick [recenzja]

Tytuł oryginału: A Maze of Death

Wydawnictwo: Rebis

Liczba stron: 264

Gatunek: Science fiction

Moja ocena: 5/6

"Symulacja społeczeństwa"

Philip K. Dick jest jednym z najpopularniejszych nieżyjących już pisarzy fantastyki naukowej, który bardzo szybko zdobył sobie moje uznanie i status jednego z ulubionych pisarzy. Po książki tego autora sięgam zawsze z ogromną przyjemnością, bo każdorazowo w zamian za to otrzymuję sporą garść fascynujących doznań i emocji wynikających z niesamowitych rozwiązań fabularnych. Autora uznawanego za wizjonera i szalonego geniusza charakteryzuje umiejscawianie swoich postaci w światach postrzeganych na sposób iluzorycznej rzeczywistości, żeby wywołać wśród nich (i samego czytelnika także) dezorientację i pokazać jak będą funkcjonować w miejscu, o którym nie wiedzą do końca, czy to co ich otacza jest prawdziwe, czy jest tylko fikcją. Znany jest również z tego, że w swych książkach lubi podkreślać pierwiastek religijny i zadawać pytania na temat natury Boga i jego egzystencji oraz ingerencji w życie człowieka. Fabularnie przedstawił po raz kolejny obie te kwestie w Labiryncie śmierci, który ostatnio pojawił się na naszym rynku wznowiony przez wydawnictwo Rebis. 

Grupa czternastu zupełnie nieznanych sobie osób zostaje sprowadzona w różnych odstępach czasu do nowo założonej kolonii na planecie Delmak-O. Od początku nie wiedzą w jakim celu się tutaj znaleźli i na czym polegać ma ich zadanie. Dowiedzieć się o tym mają dopiero wtedy, kiedy pojawi się tam ostatni z członków misji. Sprawa jednak się komplikuje, bo dochodzi do awarii systemu, który miał im przekazać niezbędne instrukcje i stanowił jedyny sposób sprowadzenia jakiejkolwiek pomocy. Zauważyli jednak, że często natykają się na małe elektroniczne owady, które jakby ich szpiegowały, i pojawił się tajemniczy budynek, który wywołuje w nich paranoiczne zachowania. Wkrótce dociera do nich, że są poddawani jakiemuś eksperymentowi, a kiedy ginie pierwsze z nich rozpoczyna się psychoza i szalona walka o przetrwanie. 

Labirynt śmierci napisany został w 1968, czyli w okresie, kiedy powstały też najpopularniejsze książki Amerykanina ("Ubik" i "Blade Runner: Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?"), i jest jednym z najmroczniejszych i emocjonujących utworów autora. To pierwsza taka książka, z którą się zetknąłem u tego pisarza, gdzie jest taki dynamizm akcji i pada trup za trupem. Momentami przypomina to mroczny i krwawy thriller, gdzie postaci giną i mordują jak na zawołanie. Sama śmierć w różnej formie nie jest tutaj jednak najważniejsza. Istotniejsze jest to, jak te postaci funkcjonują ze sobą po pojawieniu się na planecie i jak do ich głów wkrada się dziwny chaos wywołujący nieracjonalne i paranoidalne zachowania. Bardzo dobrze ukazuje to zmienna narracja, która jest podobna jak w „Oku na niebie”, czyli widzimy świat oczami różnych postaci i jesteśmy świadkami ich odmiennego i momentami irracjonalnego postępowania. 

Książka jest też bardzo mocno religijna. Pokazuje świat, gdzie Bóg naprawdę istnieje (przedstawiony został w czterech postaciach) i ingeruje w losy świata i postaci. Modlitwy ludzi są przetwarzane i wysyłane tam, gdzie mają dotrzeć, żeby mogły być wysłuchane. A ich postępowanie opiera się na mądrościach czerpanych z księgi Specktowsky'ego (wielkiego XXI-wiecznego komunistycznego teologa). Zawiera ona pobożne sentencje i stanowi trzon nowej religii. Dodatkowo jeszcze autor postanowił przedstawić jeden z problemów społecznych, czyli samotności, która wynika z problemów pokonania barier komunikacyjnych. Tutaj każda z postaci ma swoje marzenia i jest ona zbyt mocno w nich osadzona, co powoduje, że jednostki nie potrafią dobrze funkcjonować jako grupa i już ciężkie ich położenie, w jakim się znaleźli będąc niepewnymi celu pojawienia się na planecie i niemożności sprowadzenia pomocy, zaczyna stawać się krytyczne. 

Zasiadając do lektury polecam jednak odpuścić sobie wstęp Radosława Kota, redaktora serii, który ciekawie i trafnie interpretuje utwór, ale momentami może zbyt mocno go przybliżyć, więc lepiej zostawić to sobie na koniec. Pojawia się tutaj także przedmowa samego Dicka, z której możemy się dowiedzieć, że pośmiertne doznania jednej z postaci występującej w Labiryncie śmierci są adekwatne do jednych z jego doznań po zażyciu LSD, które postanowił wykorzystać, i że książka opiera się na oryginalnych mitach "Pierścienia Nibelungów" Richarda Wagnera, oraz chińskiej księdze przemian "I Ching" (podobnie jak to było w "Człowieku z Wysokiego Zamku").

Labirynt śmierci to kolejna fascynująca lektura tego niesamowitego wizjonera i szalonego geniusza, który jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. Zawsze po odłożeniu książki Philipa K. Dicka jestem bardzo zadowolony i usatysfakcjonowany z przeczytanej lektury, przekazanych mi wizji, rozmyślań i pomysłów, i szeregu emocji, które mi przy tym towarzyszyły. Literatura najwyższych lotów. Polecam serdecznie!

Za książkę dziękuję księgarni Tania Książka.
Więcej nowości znajdziecie na ich stronie.