Liczba stron: 397
Gatunek: Autobiografia, sportowa
Moja ocena: 4+/6
Każdy kto ogląda piłkę nożną zna jego głos, goszczący w domach miliony Polaków od 50 lat. Dariusz Szpakowski witał i żegnał się z nami setki razy na rozpoczęcie i zakończenie meczu przez cały ten czas, będąc na 12 mundialach, 11 mistrzostwach Europy i 18 iskrzyskach olimpijskich, gdzie zdarzało mu się nawet komentować inne sportowe widowiska (np. kajakarzy). Nic więc dziwnego, że powstała książka właśnie o nim, bo prosiło się od dawna, żeby taka się pojawiła. A do napisania jej przyczynił się Przemysław Rudzki, dziennikarz sportowy znany przede wszystkim ze studia angielskiej piłki nożnej w Canal +.
Autobiografia przedstawia nam Szpakowskiego od najmłodszych lat kiedy jako chłopak wychowywał się na Powiślu i marzył o sportowej rywalizacji na arenach międzynarodowych. Pech chciał, że jako zawodnikowi się to nie powiodło, ale za to udało się w roli komentatorskiej, co w przyszłości sprawiło, że uznać go można za najsłynniejszego polskiego komentatora. W książce mamy okazję poznać jak to się wszystko zaczęło i jak się toczyło. To podróż przez czasy chwały, ale i mroku. Wzloty i upadki. Niuanse i zakamarki radia i telewizji oraz tętniących życiem stadionów na całym świecie. Od powojennej Warszawy po ociekający luksusami Katar. Poznamy z bliska nie tylko jego, ale także inne postaci, stadiony oraz szatnie polskiej reprezentacji. Można się dowiedzieć naprawdę sporo przez te 11 rozdziałów i przekonać się jak przy tej sławie Dariusz Szpakowski wypadał prywatnie z rodziną, poza mikrofonem. Na końcu jeszcze pojawia się wywiad z żoną Grażyna Strachotą-Szpakowską - która opisuje jak wyglądało życie z popularnym i często nieobecnym mężem oraz jak przy tym układała się jej własna kariera aktorska, oraz córkami, Julią i Gabrielą - jak wyglądało ich dzieciństwo ze słynnym tatą i jak potoczyło się także ich dorosłe życie.
Ogólnie rzecz biorąc książka dobra i ciekawa. Nieidealna, bo myślę, że jednak mogło tu być jeszcze więcej samego Dariusza Szpakowskie, ale nie wiem czy to wina Rudzkiego, czy może tylko dowodzi skromności Szpakowskiego, bo to w istocie człowiek, który przede wszystkim mówi o innych z szacunkiem, uznaniem i bardzo kulturalnie, a dopiero potem o sobie. Dla fanów piłki, sportu ogółem i przede wszystkim głosu Dariusza Szpakowskiego pozycja obowiązkowa. ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz