MIECZ PRZEZNACZENIA - Andrzej Sapkowski [recenzja]

Wydawnictwo: superNOWA
Cykl: Wiedźmin, tom: 2

Liczba stron: 397
Gatunek: Fantasy, high fantasy
Moja ocena: 5+/6

Wracam do przygód najsławniejszego rodzimego bohatera fantasy, stworzonego przez Andrzej Sapkowskiego, i znowu jestem urzeczony! Drugi tom opowiadań z wiedźminem Geraltem nie ustępuje poziomem pierwszemu, co bardzo mnie ucieszyło, chociaż tym razem widać drobne różnice: przede wszystkim brak tutaj opowiadania przewodniego "Głosu rozsądku", który był poprzednio, przez co opowiadania w tym tomie są już nieco dłuższe i bardziej rozwinięte. Druga kwestia, to że widać jakby większe powiązanie pomiędzy tymi poszczególnymi opowiadaniami i tomami - wcześniej widać było, że wydarzenia po prostu dzieją się po sobie, ale wiedźmin nie za bardzo o nich wspomina. Tutaj natomiast w kolejnych opowiadaniach są jakieś drobne wzmianki o poprzednich o tym, co zaszło, kogo się spotkało, co z tego wynika teraz. Ale motyw przewodni został zachowany: Geralt z Rivii dalej sobie wędruje, bo w miejscu za długo nie posiedzi, więc bez większego celu w życiu i bez wyznaczonej drogi po prostu ciągle się przemieszcza i przeżywa przygody, posługuje wiedźmińską magią, niejednokrotnie miesza się w brudne i nieinteresujące go sprawy, zabija potwory, ratuje ludzi przed złem, czyli to, co do tej pory ciągle robił, a wszystko to opisane w kolejnych sześciu opowiadaniach.

Zbiór otwiera "Granica możliwości ", gdzie spotykamy Geralta po raz kolejny walczącego z potworem, tym razem z bazyliszkiem. Zaraz po tym poznaje tajemniczego rycerza, Borcha Trzy Kawki, i jego dwie wspólniczki, terrańskie wojowniczki. Po wspólnie spędzonej nocy cała czwórka nazajutrz postanawia podróżować dalej, ale w pewnym momencie napotykają przeszkodę. Droga jest nieprzejezdna, bo w okolicy znajduje się smok, który jest podobno osłabiony a skrywa jakiś skarb, który wielu chce zgarnąć. Pojawia się kilka osób, w tym król Niedamir z Caingon, kilku rycerzy, krasnoludy, Jaskier czy czarnoksiężnik. Szykuje się wspólna wyprawa na legendarnego zwierza, którego Geralt specjalnie nie chce atakować, bo nie obchodzą go smoki, ale rusza z orszakiem, który chce to zrobić dla zdobycia skarbu. Na miejscu sprawa jednak nabiera większych kształtów i w obronie smoka stają niespodziewani sprzymierzeńcy.

Drugie opowiadanie to "Okruch lodu". Miasto Aedd Gynvael jest kolejnym miejscem, które odwiedza Geralt i od początku mu się ono nie podoba. Duszne, brudne i denerwujące, od razu zaczyna się od walki ze śmierdzącym potworem. Potem słyszy legendę o przerażającej Królowie Śniegu, która atakuje bogu ducha winnych ludzi, a na domiar złego przyjdzie mu stoczyć spór z drugim adoratorem o Yennefere. Tym razem jednak nie będzie to potwór, a ktoś bardziej ludzki i potężny.

W "Wiecznym ogniu" wiedźmin wybiera się do Novigradu, gdzie znowu spotyka swojego przyjaciela. Na miejscu Geralt i Jaskier dopadli dopplera (postać potrafiącą w pełni zmienić strukturę materii, przemienić się w drugą postać o podobnych gabarytach z zachowaniem wszystkiego, nie tylko wyglądu fizycznego, ale tez umysłu, charakteru, ubrań itp.), przez którego są same kłopoty. Doppler Tellico Lunngrevinkiem Letorte podszywa się pod różne postaci i bawi na całego wyrządzając szkody i problemy osobom, pod które się podszywa. Niestety bohaterowie długo go nie mieli w garści, bo cwaniacko im uciekł przybierając postać niziołka Daintego, i teraz trzeba go znaleźć. Tylko czy zda się to zrobić w mieście, które liczy sobie kilkanaście tysięcy mieszkańców?

Następnie mamy "Trochę poświęcenia" i lądujemy w księstwie nad morzem Bremervood, gdzie rządzi książę Agloval. Geralt, jako tłumacz, pomaga mu w rozmowach z piękną syreną Sh’eenaz, w której książę jest zakochany. Ale żeby z nią żyć albo książę musi przybrać formę trytona, albo syrena przemienić się w ludzką kobietę. Niestety to zadanie przerasta wiedźmina i nie udaje mu się go wykonać. Książkę zleca mu jednak drugie zadanie, teraz wiedźmin musi sprawdzić co takiego nęka poławiaczy pereł księcia i wyeliminować niebezpieczeństwo, żeby umożliwić dalszy połów. Geralt zdaje się mieć wielkie trudności z potworami z morza, więc i tym razem nie przyjdzie mu łatwo wykonać te zadanie.

Tytułowy "Miecz przeznaczenia" to pierwsze moje ulubione opowiadanie. Geralt udaje się z poselstwem do Brokilonu, terenu driad, gdzie rządzi Pani Eithne. Ale zanim dotrze do Duen Canell (serca Brokilonu, gdzie znajduje się Eithne) spotka na swej drodze pewną małą i zagubioną dziewczynkę,Ciri, która okazuje się być cintryjską księżniczką. Wiedźmin mimo woli dowiaduje się, że dziewczyna to jego przeznaczenie i od tego momentu ich losy mają być już na zawsze splecione.

Na koniec zostało "Coś więcej" - drugie z moich ulubionych opowiadań, które stanowi kwintesencję tego zbioru i pięknie kończy wieńczy ten zbiór. Podróżujący po Brugge Geralt pomaga jednemu z kupców, który ugrzązł swoim wozem spiesząc się i wybierając krótszą i cięższą drogę. Wiedźmin wyciąga wóz, chociaż wie, że szykuje się na nich atak i wie, że nie zdążą przez to przed nimi uciec. Wiedźmin pokonuje wszystkich wrogów, ale ponosi przy tym straty na zdrowiu. Na szczęście chłop go nie opuszcza, tylko bierze na wóz i jedzie do najbliższego miasta, żeby mu pomóc. W drodze opatruje go zgodnie z zaleceniami Geralta aplikując mu dziwne mikstury na rany i do połknięcia, co wywołuje różne wizje, gdzie widzi doradzającą mu Yennefer, wyprawę do Cintry i Myszowora, który prosi go o jedną rzecz. Rany wiedźmina się nie goją i konieczne jest sprowadzenie czarodziejki, a po przybyciu do domu kupca Geralt spotyka pewną dziewczynkę i przeznaczenie już zostaje definitywnie wypełnione.

W cyklu Sapkowskiego od początku pierwsze skrzypce grają dla mnie humor i dialogi. Dialogi są bardzo dobre, żywe, mądre, zabawne, wesołe. A humor jest po prostu świetny, zwłaszcza kiedy w opowiadaniach pojawia się Jaskier, taki komiczny, kabaretowy, rubaszny, czasem nawet i wulgarny, ale naprawdę pozytywny i wywołujący jeśli nie parsknięcie, to przynajmniej szeroki uśmiech. I zaraża cholernie tą wesołością! Zamierzałem nawet przytoczyć tu kilka cytatów z takich rozmów Jaskra z Geraltem i innymi, ale ostatecznie zaniechałem tego pomysłu, bo tych fragmentów tak wiele mi się spodobało, że ciężko byłoby mi tutaj wybrać konkretne. Zawierzcie mi jednak na słowo, że przy tych opowiadaniach ubawicie się momentami po pachy.

Świat wiedźmina nie jest mocno opisany, autor nie przywiązuje do niego dużej uwagi i myślę że to się zmieni w dalszym ciągu cyklu. Ale to nie tak, że tutaj nie opisany jest wcale, po prostu jest go mniej, bo autor wydaje się bardziej skupiać na postaciach. A te są bardzo barwne, różnorodne, ciekawe, złe, dobre, występuje wiele ras, w większości tylko napomkniętych, ale to też się pewnie z czasem zmieni i przyjdzie nam poznać je bliżej. Jednak najważniejszy jest wiedźmin i przyznam, że od początku jestem nim zaskoczony, ale i zachwycony. Przystępując do tego cyklu myślałem, że to postać, która jak Herkules ze słynnego serialu, gdzie główną rolę gra Kevin Sorbo, będzie wędrować i wszystkim pomagać dookoła jednocześnie zabijając bez opamiętania, bo nic i nikt go nie załatwi. A tymczasem tutaj mamy bardzo chłodno kalkulującego wiedźmina, który z wielką pokorą podchodzi do wszystkiego, co żyje i co go otacza, każdego przeciwnika traktuje poważnie, niejednokrotnie czytamy jego myśli, gdzie stwierdza, że z pewnością by zginął, gdyby się z nim zmierzył albo na przykład zgubił, gdyby nie miał odpowiedniego przewodnika. Jest pewny siebie i swoich umiejętności, ale nie zaślepiony, bo wie, kiedy i komu zejść z drogi, gdzie się nie udawać, korzysta z pomocy innych, ma dylematy moralne, kodeks, zasady, przemyślenia, ciążące na nim przeznaczenie. Jest bardzo wiarygodny i bez wątpienia to jedna z najlepiej skonstruowanych postaci, jakie poznałem.

Ciężko przyrównać Wiedźmina jednoznacznie do jakiegoś fantasy, chociaż jest to bez wątpienia high fantasy. Niby współczesne, ale pod względem świata i postaci to klasyka jak u Tolkiena, humor i dialogi  jakby od Pratchetta, chociaż sienkiewiczowski Zagłoba też mi tutaj gdzieś przemykał przez myśli. Wiele elementów zaczerpniętych z różnych baśni (o smoku, o Królewnie Śnieżce, krasnoludkach itp.), dodatkowo wzbogacone o słowiańskie elementy. Bardzo nietypowe i oryginalne. Ogólnie cały cykl do tej pory jest dla mnie cholernie pozytywny, ciepły, wesoły, mądry, przemyślany i maksymalnie pochłaniający moje myśli podczas czytania, co jest najlepszym dowodem na to, że po prostu świetnie się przy nim bawię. Podczas  czytania zastanawiałem się na co ja, cholera, do tej pory tyle czekałem z sięgnięciem po niego? Może obawiałem się, że będzie dla mnie przestarzałe, albo że ten słowiański charakter mi nie podpasuje? Nie wiem, ale pomimo upływu lat cykl na pewno nie traci na wartości i fantastycznie się to czyta. Jestem bardzo ciekaw, jak będzie teraz wyglądało to przejście z opowiadań na pełnokrwiste powieści, bo nie każdy autor potrafi pisać równie dobrze w obu formach. Ale jakoś jestem spokojny, bo wydaje mi się, że będzie podobnie jak u Roberta M. Wegnera, którego wcześniej poznałem i też mnie zachwycił od początku zaczynając opowiadaniami, a potem kontynuując powieściami. Nie wiem kiedy, ale myślę, że jeszcze w tym roku sięgnę po Krew elfów i przekonam się w autopsji. 

Wiedźmin:
1. Ostatnie życzenie
2. Miecz przeznaczenia

PS: Które serie okładek macie, uważacie za najlepsze i wam się najbardziej podobają? :) Osobiście mam te najnowsze, co widać po wklejkach grafik do recenzji, i te grafiki bez wątpienia podobają mi się najbardziej. Zwieńczeniem ideału byłaby do tego twarda oprawa, no ale cóż, idealnie jednak nie ma. Nie mniej jednak bardzo mi się podobają dlatego bez zastanowienia postawiłem właśnie na to wydanie. Poza tym myślę, że wydawnictwo też będzie ewentualne kolejne tomy wydawać w ten sposób, więc seria będzie jednolita, bo na te poprzednie wydania (doprodukowane) raczej nie można liczyć.