CIENIE TOŻSAMOŚCI - Brandon Sanderson [recenzja]

Tytuł oryginału: Shadows of Self
Cykl: Ostatnie imperium (tom: 5), Wax i Wayne (tom: 2)
Wydawnictwo: Mag
Liczba stron: 361
Gatunek: Fantasy, high fantasy
Moja ocena: 5/6

Na jednym z przyjęć, gdzie bawiła się cała śmietanka arystokratyczna i najsławniejsi kryminaliści, doszło do tragedii. Wszyscy zostali bezwzględnie zamordowani, łącznie z organizatorem imprezy, który był bratem gubernatora. Powoduje to wielki chaos i strach wśród społeczności miasta Elendel, bo nie wiadomo, kto był na tyle odważny i mocny, żeby dokonać tak masowego mordu sławnych osobistości. Musiał być to jednak ktoś bardzo zdeterminowany i wszystko od początku świetnie sobie zaplanował. Stróż prawa Waxilium Ladrian, jego przyjaciel i prawa ręka Wayne oraz inteligentna Marasi zajmują się tą sprawą i wszczynają śledztwo. Czeka ich nie lada wyzwanie, bo przeciwnik okazuje się być potężny i długowieczny, a na dodatek perfekcyjnie posługuje się sztuką Hemalurgii. Do tego wszystkiego miesza się jeszcze sam bóg Harmonia, który odkryje przed Waxem pewne tajemnice, które go dotyczą. Tylko czy wyjdzie coś z tego dobrego?

Brandon Sanderson nie przestaje mnie zaskakiwać. Sięgając po jego trylogię ze świata Z mgły zrodzonego, byłem przekonany, że po tym będzie kontynuacja jedynie składająca się z kolejnej trylogii, ale z innymi postaciami. Okazało się jednak, że nie będą to tylko trzy książki, a cztery, i na dodatek w planach ma kolejne dwie trylogie również z tego świata! Mocno obawiałem się kontynuacji po wcześniejszym przeczytaniu pierwszych trzech książek Ostatniego imperium, ale obawy co do czwartej, czyli Stopu prawa, rozwiały się bardzo szybko, bo już po kilkunastu stronach. I bez wahania sięgnąłem po piąty tom tej świetnej serii.

Cienie tożsamości nie wprowadzają wiele powiewu świeżości do tego świata, ale oczywiście coś nowego związanego z trzema sztukami metalicznymi się pojawia i fan poprzednich czterech książek na pewno będzie z tego rozwiązania zadowolony. Ta część pozwala jednak bardziej poznać trójkę głównych bohaterów i ich przeszłości. Książka zaczyna się retrospekcją z życia Waxa do czasu, kiedy żyła jeszcze jego ukochana Lessie. Nie jest to bynajmniej samo wspomnienie, bo w dalszym ciągu Waxilium zmaga się z bolesną stratą i przeżyje szok dowiadując się pewnej istotnej kwestii związanej z pojawieniem się Lessie w jego życiu i jej śmiercią. Znany z poprzedniego tomu wesoły i lekko pokręcony Wayne również miał w swoim życiu pewien nieprzyjemny epizod, którego był inicjatorem. Skrzywdził bardzo pewną dziewczynkę i stara się ze wszystkich sił jakoś jej to w niewielkim stopniu odpłacić. Natomiast błyskotliwa i inteligentna Marasi, która została niespodziewanie asystentką konstabla generała Aradela, musi zmagać się z niechęcią, a nawet nienawiścią ze strony pozostałych zawistnych konstablów. 

Przyjrzenie się bliżej głównym bohaterom i ich przeszłości nie oznacza bynajmniej, że nikogo nowego tutaj nie poznamy. Pojawiają się przede wszystkim dwie bohaterki rasy kandra, których przedstawicieli poznaliśmy w poprzednich tomach. Jedną z nich jest MeLaan. Drugą zaś jej przeciwniczka Paalm. Chętnie napisałbym na ich temat coś więcej, ale zdecydowanie popsułbym zabawę osobom, które ten tom mają dopiero przed sobą, więc się powstrzymam. Wyłania się także sam Harmonia, czyli najważniejsze tajemnicze bóstwo, które wcześniej już było wspominane, ale w zasadzie niewiele było na jego temat napisane. Tutaj dowiemy się znacznie więcej, ale też nie chciałbym zdradzać za wiele, bo to istotne kwestie. Wystarczy, że wspomnę, iż będzie on w pewnym sensie pomagał głównym bohaterom w schwytaniu napastnika i odkryje bolesną prawdę przed Waxem, która dotyczy właśnie Lessie. 

Ciekawym elementem książki jest przedstawienie miasta Elendel i jego mieszkańców, którzy przeżywają rewolucję przemysłową. Pojawia się coraz więcej automobilów, elektrownie działają coraz prężniej wytwarzając prąd, ogólnie technologia idzie do przodu. Niestety odbija się to na biedniejszej części społeczeństwa. Ludzie tracą pracę i nie mają z czego żyć, podczas gdyby arystokracji nie brakuje niczego. Rodzi to niepokoje i rozgoryczenie wśród biedoty, która coraz śmielej prezentuje swoje niezadowolenie względem arystokracji. Miasto coraz bardziej przypomina miasta z Ostatniego imperium, gdzie dominowała biedota, szarość i popiół ciągle sypiący się z nieba. Wydawać by się mogło, że autor chce nam pokazać naszą ludzką naturę, która przejawia ciągle te same zachowania i odtwarza tą samą historię, bo mimo iż zaczyna wszystko od początku to dalej dąży do negatywnych aspektów ludzkiej egzystencji, które miały już miejsce w przeszłości.

Cienie tożsamości udowadniają, że autor zna wykreowany przez siebie świat i bohaterów w najdrobniejszym detalu, bardzo dobrze sobie wszystko przemyślał i zaplanował i sukcesywnie odsłania nowe karty w kolejnych tomach. Nie popada też przy tym w przesadyzm. Nie pojawia się zbyt wiele niepotrzebnych nowych postaci, kwestie związane z metalami również nie trącą nudą, bo wprowadza nowe ciekawe rozwiązania z nimi związane (co mi osobiście się bardzo podoba, bo moim zdaniem magia w tej serii jest rzeczą najoryginalniejszą). To samo się tyczy fabuły, jej zwrotów, rozwinięcia niektórych kwestii, powrotu do przeszłości i odkrycia pewnych tajemnic, pojawienia się nowych. Wszystko tutaj bardzo dobrze i sprawnie funkcjonuje, a nader wszystko przyjemnie i z pełnym zadowoleniem się czyta, co mnie niezwykle cieszy i z niecierpliwością czekam na kolejne tomy. :)

Ostatnie Imperium:
1. Z mgły zrodzony
2. Studnia wstąpienia
3. Bohater wieków
4. Stop prawa
5. Cienie tożsamości