Damsko-męskim okiem o: Harry Potter i Komnata Tajemnic - Joanne Kathleen Rowling [recenzja wspólna]

Tytuł oryginału: Harry Potter and the Chamber of Secrets 

Cykl: Harry Potter (tom: 2)

Wydawnictwo: Media Rodzina

Liczba stron: 364

Gatunek: Fantasy

Moja ocena: 4/6

Drugi tom słynnego Harry'ego Pottera został przeczytany. Zgodnie z postanowieniem noworocznym, o którym informowałem was w poście Zakończenie roku 2015 , zamierzam przeczytać cały cykl, żeby przekonać się na własnej skórze, czy faktycznie takie dobre te sławne fantasy, czy rozdmuchany marketing zrobił swoje (podobnie jak to miało miejsce już nie raz, chociażby ostatnio z Greyem). Wielu z was niejednokrotnie namawiało mnie do przeczytani HP, niektórzy to niemalże mnie molestowali, żebym czym prędzej się za to zabrał. Jedną z takich osób była Asia z WirtualnejKsiążki, która jest wierną fanka Harry'ego. Tak się akurat zdarzyło, że  w tym roku w podobnym czasie złapaliśmy się za tom pierwszy i napisaliśmy kilka słów na swoich blogach. Podczas jednej z rozmów z Asią wyszło, że drugi tom też będzie czytać w podobnym terminie, więc zacząłem myśleć jakby wyglądała nasza rozmowa na temat tego cyklu, biorąc pod uwagę, że jesteśmy na dwóch biegunach. Ona jest kobietą, wierną fanką wielokrotnie czytającą cykl, chociaż z samym fantasy nie jest zaznajomiona aż tak bardzo. Z kolei ja jestem facetem, który cykl dopiero poznaje i emocje dopiero się pojawią, a fantasy czytam bardzo często, bo na co dzień czytam najwięcej fantastyki. Wpadliśmy więc na pomysł, żeby skonfrontować swoje wrażenia na temat konkretnych składowych książki i w taki o to sposób dzisiaj jest nietypowo, bo ruszamy z cyklem Damsko-męskim okiem i wspólnie opisujemy tom Harry Potter i Komnata Tajemnic. Zobaczcie, co z tego wyszło. ;)

Zarys fabuły

Kontynuacja przygód dwunastoletniego chłopca z blizna w kształcie błyskawicy. Harry po narażeniu się wujostwu Dursley'ów przenosi się do domu Rona, gdzie nie ma mugoli tylko czarodziejska rodzinka, z którą miło spędza wakacje. Trzeba jednak wracać do szkoły, wiec Harry, Ron i Hermiona ponownie się spotykają. Ale już od początku zaczynają się dziać niepokojące rzeczy. Do Harry'ego przemawia dziwny głos nie wiadomo skąd, który słyszy tylko on. Pojawił się potwór, który grasuje po szkole siejąc strach i spustoszeni, a nikt nie potrafi go odnaleźć i unicestwić. Dochodzą niepokojące pogłoski, że pochodzi on z Komnaty Tajemnic, którą stworzył Slytherin, i która oczekuje na dziedzica, który miałby ją otworzyć. Wszyscy obawiają się, że może znajdować się tam coś jeszcze gorszego. Zgredek zdaje się wiedzieć, co się tam kryje i próbuje pozbyć się Harry'ego z Hogwartu. Na domiar złego młodzi bohaterowie dowiadują się nagle o mrocznej przeszłości Hagrida...

Ogólnie wrażenie

Asia: No cóż, nie da się ukryć, że drugi tom z serii jest moim najmniej ulubionym. Jeśli zapytacie czemu, szczerze odpowiem - nie wiem. Po prostu. Sam pomysł na motyw Komnaty Tajemnic jest oczywiście bardzo w porządku, jednak końcowe wydarzenia mnie kompletnie nie porwały. Nie chcę zdradzać za dużo fabuły, bo nie o to chodzi w recenzji (chociaż pewnie KAŻDY z Was oglądał wersję filmową, bo jest chyba najbardziej popularna), jednak postać Bazyliszka według mnie, nigdy w książce nie powinna się znaleźć.

Kamil: Drugi tom zaczyna się całkiem zabawnie z Dursley'ami i rodzinką Rona, czyli Weasley'ami. Ale wydaje się być taką częścią przejściową, mostem między jednym brzegiem, a drugim. Spoiwo, które łączy pierwszą naprawdę fajną część z trzecią, która u wielu osób jest najbardziej lubiana. Ja co prawda dopiero to mam przed sobą, ale mam takie właśnie przeczucie. Także ta część chociaż dobra i poprawna to jednak tylko tyle. Bez szału. Coś się dzieje, towarzyszy mi tu jeszcze silniejsze uczucie niż w Kamieniu filozoficznym, że kiedyś już coś podobnego czytałem/oglądałem i nie robi to na mnie wrażenia.

Najciekawsza scena 

Asia: Jak dla mnie, to zdecydowanie pościg Harry'ego i Rona za pociągiem! Latający samochód pana Weasley'a; magicznie przerabiany na milion sposobów + dwoje średnio rozgarniętych dwunastolatków...Śmiechu co niemiara, a i wrażeń sporo ;). No i Snape otwierający im wrota Hogwartu... Coś bezcennego, strzał w dziesiątkę. 

Kamil: To było fajne i o tym właśnie wspomniałem wyżej, ale moim zdaniem najlepsza była walka gryfonów ze ślizgonami, którzy mieli najlepsze miotły. Scena poświęcenia Harry'ego, które się skończyło złapaniem znicza i bolesnym upadkiem na ziemię, co pogruchotało mu kości, bardzo mi się podobało. Co prawda ja bym to na jego miejscu zrobił lepiej i bez upadku, ale Harry to nie Ciastek (mógłby ze mną porobić trochę aerobów), więc się połamał i tyle :D W każdym razie - poświęcenie jednostki dla dobra ogółu, odwaga, wariactwo, ryzyko, to jest to, co lubię i cenię w książkach. 

Asia: Już się tak nie chwal swoją formą fizyczną; Harry to ciapa, na siłkę nie chodzi! Ale fakt, liczy się poświęcenie :D.

Kamil: Hehehe, no fakt, mistrz akrobacji to on nie jest, ale z drugiej strony, gdybym ja z nim stanął w czarodziejskie szranki to pewnie on byłby górą. Chociaż kto wie, może ja też mam w sobie nieodkryty jeszcze talent czarodziejski, mimo iż rodzice to mugole. :P

Najlepsza i najgorsza postać książki

Asia: Może zacznę od postaci najgorszej... Lockhart. Wiadomo. Człowiek tak irytujący, że aż brakuje słów; samochwała jakich mało, laluś, cwaniak, lowelasik... Aż momentami miałam ochotę trzepnąć się książką w głowę; co to ja czytam! I jak na te jego przechwałki lecą wszystkie dziewczątka, w tym moja najwspanialsza bogini mądrości - Hermiona! - no szok! Ale swoją drogą, blondwłosy Gilderoy Lockhart ubarwił ten drugi rok nauki, nie można mu tego odmówić, lekcje OPCM były nadzwyczaj zabawne. 

Co do postaci tej najlepszej... W tej części najbardziej zadowolił mnie (Boże, jak to brzmi!) Dumbledore. On i Fawkes zdecydowanie zagrali dla mnie tu pierwsze skrzypce; swoją wiarą w Harry'ego, dobrą radą, oddaniem, pomocą. 

Kamil: No nie gadaj? Nie podobał Ci się Kawaler Orderu Merlina i Najbardziej Czarujący Uśmiech? :D Mnie też denerwował Gilderoy Lockhart, bo nie lubię takich wymodelowanych i zadufanych w sobie lalusiów, którzy więcej mówią niż robią. Lockhart w istocie mówił dużo o odwadze i samych pozytywnych cnotach czarodzieja, a gdy nadeszła odpowiednia chwila wykazania się to gdzieś nagle to wszystko się ulotniło. Biłbym go laciem po głowie tak, że aż by iskrzyło! Irytował mnie też bardzo młodziutki Colin Creevey, który ciągle naprzykrzał się Harry'emu prosząc ciągle o fotki, autografy, wypytując co u niego itp. Na miejscu Pottera pewnie zamieniłbym go w kamień i rzucił do jakiegoś głębokiego jeziora...

Mówisz, że zadowolił Cię na oko mający 100 lat dziaduś? Hm.....Ciekaw jestem jak to skomentują inne osoby.:D Mi najbardziej odpowiadał Harry. W tym tomie wyraźnie pokazał swoje najważniejsze cnoty jak odwaga, zaradność, zdecydowanie, umiejętność wykorzystywania swoich talentów (np. mowy wężów, którą przypadkiem się posłużył w pierwszej części). Mimo iż niewiele minęło, odkąd pojawił się w szkole czarodziejów, radzi sobie i to całkiem nieźle. Sieroty w książkach ogólnie jakoś radzą sobie lepiej niż bohaterowie z dobrych domów itp. A tu sierota z nie byle jakiej rodziny, bo przecież czarodziejskiej. Ciekaw jestem czy waz z kolejnymi tomami będzie robił na mnie coraz lepsze wrażenie, czy może wręcz przeciwnie zrobi się aż tak bardzo pomocny, dobry i uczynny, że aż mdły. Liczę, że pokaże też pazur. ;)

Asia: Ty już o moje gusta nie martw; stary Dumb jest ideałem i koniec!

Kamil: Jest mądry, inteligentny i bardzo doświadczony życiowo - to na pewno. Stary. Ale i tacy coraz częściej pojawiają się w mediach z 20-letnimi pięknościami. No dobra, nie będę się już czepiał, bo prawdę mówiąc sam lubię bardzo tą postać, właśnie za te atrybuty, o których wspomniałem. :)

Plusy i minusy

Asia: I znowu zacznę od tych gorszych rzeczy. Minusem jest dla mnie na pewno ten przeklęty Bazyliszek, cała otoczka dziennika Ridle'a, choć z drugiej strony (i teraz płynnie przechodzę do plusów), fakt dowiadywania się przez Czytelnika więcej na temat przeszłości Sami Wiecie Kogo... To naprawdę dobry, udany zabieg. Cała książka jest dobra, choć wiedząc jak wyglądają kolejne części (Ciacho ma to wszystko jeszcze przed sobą, czego naprawdę mu zazdroszczę! Tych emocji, adrenaliny, napięcia, aaaj!), to TA jest jedną z najsłabszych. Pod kątem stylu, akcji; nie wiem, może to przez to, że bohaterowie są jeszcze tacy... Dziecinni?

Kamil: Też bym powiedział, że ta dziecinność, skądinąd u Harry'ego już gdzieś tam zacierająca się, jest jeszcze nadal bardzo widoczna u innych bohaterów. Dlatego ostrze sobie pazur na kolejne tomy, które są podobne bardziej poważne i mroczne. Zobaczymy. Nie podobała mi się też ta akcja z dziennikiem, Ginny, bazyliszkiem. Komnata tajemnic też na mnie wrażenia nie zrobiła. Dzieje się niby sporo, ale jakoś to tak przelatuje przez umysł i nie robi wrażenia. Ale za to za plus uważam wątek z dziedzictwem Slytherina. Nie zaskoczyło się to trochę? Że ktoś tam ma jakieś powiązania, mimo iż jest Gryfonem itp. 

Asia: Ja wiem już z dalszych tomów, ile jeszcze Harry ma powiązań z Lordem Voldemortem, więc nie będę Ci uprzedzać faktów, jednak sam się później przekonasz, że cała seria (jak się okazało) jest przemyślana od początku do samiuteńkiego końca! :)

Kamil: Na to liczę! I oby tom trzeci mnie oczarował. Potem na kolejne tomy to ja już się będę rzucał jak Reksio na szynkę!

Ulubione cytaty

Asia: "(...) to nasze wybory ukazują, kim naprawdę jesteśmy, o wiele bardziej, niż nasze zdolności".

"(...) nawet najlepsi z nas powinni czasami liczyć się ze słowami".

Kamil: Oo, ja zanotowałem tylko jeden i to jeszcze pojawił się na samym końcu książki i u Ciebie. :P

"(...) to nasze wybory ukazują, kim naprawdę jesteśmy, o wiele bardziej niż nasze zdolności."

A powiedział to profesor Dumbledore, którego również cytowałem recenzując pierwszą część i tak sobie myślę, że chyba w każdej książce jakaś mądra sentencja czy myśli wyfrunie ze strony tej postaci.

Asia: Wspominałam, że Dumbledore to ideał? No właśnie. :D

Podsumowanie

Asia: Druga część z serii to ta moja najmniej ulubiona, więc cóż mogę powiedzieć. Jest dobrze, pani Rowling trzyma poziom, jednak wiem, że stać ją na dużo więcej; kolejne tomy są po stokroć lepsze, mocniejsze, dojrzalsze, bardziej mroczne, owocne, intensywne! 

Kamil: Krótko i zwięźle. Szału nie ma.  Harry Potter i Komnata Tajemnic podobał mi się ciut mniej niż Harry Potter i Kamień Filozoficzny, głównie za ten średni wątek z potworem, dziennikiem i ogólnie mnogością scen, które nie robił na mnie wrażenia. Jednak kreacje postaci, rozwijający się Harry, coraz więcej tajemnic, które będę odkrywane dalej, i dopracowanie dają powody, aby wierzyć, że w kolejnych tomach będzie lepiej. No i Twoje zdecydowane zapewnienie. Niedługo się za to zabieramy. ;)

Oceniamy

Asia: 4+/6
Kamil: 4/6

Harry Potter:
1.Harry Potter i Kamień Filozoficzny
2.Harry Potter i Komnata Tajemnic

I jak nam to wyszło? Podoba się? :)