HARRY POTTER I KAMIEŃ FILOZOFICZNY - Joanne Kathleen Rowling [recenzja]

Tytuł oryginału: Harry Potter and the Philosopher's Stone
Cykl: Harry Potter (tom: 1)
Wydawnictwo: Media Rodzina
Liczba stron: 326
Gatunek: Fantasy
Moja ocena: 4+/6

Harry Potter to sierota, którego rodzice zginęli w wypadku samochodowym musi mieszkać ze swoim wujostwem, Vernonem i Petunią, oraz ich synem - Dudleyem. Na co dzień musi on zmagać się z trudami bycia sierotą i życia pod wspólnym dachem z wujkiem i ciocią, którzy go nie lubią i są dla niego surowi, a jego rówieśnik i kuzyn Dudley ciągle go gnębi. Pewnego dnia jednak Harry otrzymuje tajemniczy list, w którym ktoś nieznajomy zdradza, że jest synem najsławniejszej pary czarodziejów i on sam też jest obdarzony tym czarodziejskim darem. Potwierdzeniem tych słów jest pojawienie się w urodziny Harry'ego tajemniczego przybysza Rubeusa Hagrida, który, jak się okazuje, jest klucznikiem i gajowym w szkole czarodziejów Hogwart, a jego zadaniem jest sprowadzenie Pottera do tej szkoły, gdzie zacznie całkiem inne życie.

Długo czekałem z tą recenzją, bo miała ona nieco inaczej wyglądać. Niestety nie zawsze jest tak, jak się chce, więc ostatecznie wyszło jak wyszło, i jest w normalnej postaci. Ale tak bywa. Do przeczytania samego  HP też zabierałem się już od dłuższego czasu. Z cieszącymi się ogromną popularnością i wysokimi notami książkami bywa jednak tak, że nowy czytelnik zawsze wiąże znacznie większe oczekiwania, niż w przypadku innych książek. W moim przypadku Harry Potter przeszedł jednak pomyślnie próbę dwa razy (czytałem już wcześniej ponad 2 lata temu, ale chcąc czytać dalsze tomy postanowiłem sobie odświeżyć ten), chociaż podczas czytania ciągle musiałem sobie powtarzać, że ta niewielkich gabarytów książeczka to bajka skierowana głównie do najmłodszego czytelnika, którą czyta obecnie wcale nie najmłodszy czytelnik (chociaż czuje się zajebiście młodo!), żeby nie wytykać jej naiwności i naciąganych rozwiązań..

"(...) ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego, co dla nich najgorsze."*

Fabularnie nie jest jakoś odkrywczo; jest sierota, która okazuje się być kimś WIELKIM, bo jest dzieckiem sławnych rodziców, a więc musi sobie radzić z różnymi przeciwnościami samemu, między innymi z bogatymi i rozpieszczonymi synalkami czy też surowymi nauczycielami w szkole, Jest tutaj magia i czarodziejstwo, jakiś czarny charakter, pełno przygód, cerber, latające miotły, centaury. To wszystko gdzieś tam już było. Może niekoniecznie nagromadzone w jednym miejscu, ale niespecjalnie mnie coś tam zaskoczyło. Nie ulega jednak wątpliwości, że wszystko to razem jest fajnie zebrane i splecione w jedną fabułę. Podobało mi się tło i miejsce akcji.  Horward, czyli szkoła jest dla mnie dość nietypowym miejscem prowadzenia akcji. Nie spotkałem się nigdy dotąd, aby bohaterowie książki przeżywali swoje przygody w szkole, więc to dla mnie nowość, ale całkiem mi się podobało. Pełno komnat z tajemniczymi miejscami, różni nauczyciele (dobrzy i przerażający), którzy się tam przechadzają, jakieś stworzenia i magia ukrywające się w różnych zakątkach. Podobał mi się też quidditch, ale za nic nie rozumiem punktacji oceniającej poczynania bohaterów.

Niewiele powiem na temat postaci, bo tak naprawdę nie poznałem ich jakoś znacząco, ponieważ zostali zaledwie zarysowani na tych kilku stronach. Najbardziej podobał mi się jednak klucznik i gajowy, czyli Rebeus. Nie jest to postać najważniejsza. Taka bardziej na uboczu, ale ten korpulentny, serdeczny i wierny człeczyna da się lubić. Podobał mi się też profesor Dumbledore, starszy jegomość, bardzo poważany, mądry, dobry. Taki rodzaj starszego serdecznego człowieka, od którego bardzo chętnie się uczymy. Główni bohaterowie, czyli Harry, Hermiona i Ron to także sympatyczne postaci, którym pewnie nie raz będzie się dopingować i wspierać, i z chęcią przeżywać wspólnie różne przygody. Nie lubiłem natomiast najbardziej Dudle'ya , bo to taki rozpieszczony synalek, który uważa, że wszystko może i musi mieć, i jest najważniejszy na świecie, a jego głupkowaci rodzice ulegają jego zachciankom i głaszczą po głowie. Za Malfoyem i Snapem również nie przepadałem, ale te postaci są akurat tak wyraźnie zarysowane jako antybohaterowie, że raczej większość czytelników nie będzie za nimi przepadać.

"Prawda to cudowna i straszliwa rzecz, więc trzeba się z nią obchodzić ostrożnie."**

Podsumowując, na pierwszy rzut oka jest to bajka pełna barwnych postaci, magii i przygód, które możemy śledzić wraz z bohaterami tej książki i się nie nudzić. Ale jest to także opowieść o dorastaniu, przyjaźni, ciężkich doświadczeniach bycia sierotą i poszkodowanym przez los, poświęceniu i walce dobra ze złem. Spora mądrości, wartych odnotowania cytatów i pouczających kwestii. Opowieści w tym stylu i skierowanych do najmłodszych czytelników są niezliczone ilości. Nie są jednak rozpisane do takich rozmiarów, co w efekcie tworzy jeden wielki cykl. I myślę, że to jest główna przyczyna tak wielkiej popularności i uwielbienia Harry'ego Pottera przez czytelników. Ja nie jestem zachwycony i oczarowany. Ale nie byłem też ani przez chwilę znudzony i nie myślałem, żeby to jak najszybciej skończyć. Podobno cykl się rozkręca z tomu na tom i zachwyca  gdzieś w okolicach 3 części, bo wtedy też nabiera pełnego blasku. Zobaczymy, czy fani maja rację. Lada moment sięgam po tom drugi. ;)

*J. K. Rowling, Harry Potter i Kamień Filozoficzny, Media Rodzina, Poznań 2010, s. 306
**Ibid., s. 307