DIUNA - Frank Herbert [opinia]

Tytuł oryginału: Dune
Cykl: Kroniki Diuny (tom: 1)
Wydawnictwo: Rebis
Tłumaczenie: Marek Marszał
Liczba stron: 671
Gatunek: Science fiction, space opera
Moja ocena: 5+/6

Frank Herbert to jeden z tych autorów, których nie można nie znać, jeśli jest się fanem science fiction. Nawet jeśli się przez wiele lat obcowania z tym gatunkiem nie sięgało po jego książki to jednak zawsze gdzieś w świadomości leżało, że to tylko kwestia czasu, bo guru każdego gatunku, który się uwielbia, po prostu znać trzeba. Jego opus magnum chodziło za mną od bardzo dawna, ale zawsze było coś nie po drodze. Nawet te przepiękne kuszące wydanie w twardej oprawie z ilustracjami genialnego Siudmaka nie skłoniło mnie prędzej do sięgnięcia. Jednak w momencie pojawienia się informacji o premierze filmu był to dla mnie ostateczny moment, kiedy muszę sięgnąć w końcu po ten cykl, żeby koniecznie wybrać się do kina, bo to z dużym prawdopodobieństwem będzie jedno z najważniejszych wydarzeń w historii wielkiego ekranu. 

Książka znana jest mniej lub więcej wielu osobom, więc tylko krótko w przybliżeniu. Akcja dzieje się na pustynnej planecie Arrakis, zwanej Diuną, na której znajduje się tak zwany melanż „przyprawa, narkotyk”, który może przedłużyć życie, zwiększać świadomość i umożliwiać jasnowidzenie. Pożądany w całym wszechświecie melanż jest nagrodą, za którą warto zabić...

Powieść przedstawia historię niezwykłego chłopca Paula Atreidesa, spadkobiercy szlacheckiej rodziny Atrydów, której zadaniem jest rządzenie tym niegościnnym światem, który dostali jako lenno po odniesieniu zwycięstwa przez księcia Leto Atrydę. Od wielu pokoleń Atrydzi toczą boje z Harkonnenami, którzy są ich największymi wrogami. Niedługo jednak Leto może nacieszyć się Arrakis, bowiem połączone siły Imperium i Harkonnenów decydują się najechać Arrakis, żeby zniszczyć cały ród Atrydów. Cała nadzieja w Paulu, który okaże się być kimś innym niż tylko zwykłym chłopcem.

Diuna od początku pochłonęła mnie doszczętnie. To jedna z tych książek, gdzie od pierwszej strony czuje się, że to będzie coś wielkiego, niesamowitego i zajebiście oryginalnego. I tak też właśnie jest, chociaż najbardziej docenią ją wytrawni znawcy tego gatunku, bo nie jest to powieść przepełniona akcją. Porównuje się ją epickością do "Władcy Pierścieni" i chociaż dla mnie to jeszcze za wcześnie żeby móc to z całą pewnością potwierdzić, to jednak myślę, że z dużym prawdopodobieństwem bedę mógł powiedzieć to samo. Diuna bowiem to szalenie oryginalna powieść i na tyle złożona, żeby można ją było kontynuować i rozpisywać w różnych kierunkach, co też z czasem się stało, bo sam cykl liczy sobie sześć części, a potem jeszcze pośmiertnie był kontynuowany przez jego syna. 

Niemal wszystko jest tutaj dla mnie idealne. Zabrakło może jednak nieco więcej akcji - ale tak naprawdę tyci-tyci. Bowiem cała reszta to poezja. Ideologie, religie, filozofie, złożoność świata i mechanizmy nim rządzące, postaci i ich rody, mechanizmy władzy. Rewelacyjnie przedstawiona surowa bezkresna planeta i powstawanie melanżu, które związane jest z cyklem rozwojowym czerwi pustyni – olbrzymich istot, które żyją w piaskach Arrakis. Ciekawa i wciągająca fabuła. To powieść z której można czerpać wiele mądrości, notować na boku albo podkreślać w samej książce świetne cytaty. Wcale nie dziwi, że została sprzedana w wielu milionach egzemplarzy na całym świecie i była uhonorowana Nebulą i Hugo. 

Diuna to książka, o której powiedziano już wiele i sam nie dodam nic więcej, czego by się nie mówiło. To po prostu rewelacyjne, epickie, w ogóle nie przestarzałe i cholernie wciągające science fiction, po które musi sięgnąć każdy czytelnik, który chce wielkich i emocjonujących historii na długo zapadających w pamięci. Cholernie polecam, a sam zamawiam kolejne części i zapierdzielam czym prędzej do kina.

Kroniki Diuny:
1. Diuna