GNIEW - Stephen King [recenzja]

Tytuł oryginału: Rage
Wydawnictwo: Wydanie własne
Liczba stron: 101
Gatunek: Thriller
Moja ocena: 3+/6

Rage, w wolnym tłumaczeniu oznaczające Gniew, to szczególna pozycja w dorobku Stephena Kinga. Przede wszystkim dlatego, że razem z "Wielkim marszem" została przez niego napisana w pierwszej kolejności. Ale na rynku pojawiły się potem, ponieważ obie pozycje zostały początkowo odrzucone przez wydawcę i autor zadebiutował dopiero książką Carrie w 1974 roku. Trzy lata później pojawił się Gniew, kiedy King stał się już bardziej sławny i miał większy wpływ na wydawanie swoich książek. Jednak nie została ona wydana pod jego prawdziwym nazwiskiem. Zdecydował się na użycie pseudonimu Richard Bachman i była to pierwsza pozycja wydana przez SK w taki sposób - i jak się potem okazało nie była jedyna. Krążyły pogłoski, że historia z książki była wprowadzana w życie przez nastolatków, co zaniepokoiło autora, bo stwierdził, że propaguje przemoc i postanowił o wycofaniu książki ze sprzedaży, wobec czego od tamtej chwili nie pojawiła się już nigdy na rynku amerykańskim i z dnia na dzień zaprzestawano sprzedawać ją także w innych krajach (w Polsce nie ukazała się nigdy). Od tamtej pory jest jedną z najbardziej pożądanych pozycji Kinga, ale pojawia się jedynie w postaci egzemplarzy fanowskich wydawanych we własnym zakresie.

Książka opowiada historię, której głównym bohaterem jest Charles Decker, młody i  rozgoryczony chłopak, który pewnego dnia przychodzi do szkoły uzbrojony w pistolet, zabija jedną z nauczycielek i bierze swoją 24-osobową klasę jako zakładników. Okazuje się, że nie ma złych zamiarów wobec swoich kolegów i panuje względnie lekka atmosfera, ale za zamkniętymi drzwiami i z pistoletem w ręku gotowym do użycia w każdej chwili. Charles opowiada o swoich wydarzeniach z przeszłości, szczególnie związanych z dziewczynami i swoim ojcem, który uważał go za maminsynka i mięczaka, którego często za to karał. Wymusza jednocześnie na swoich rówieśnikach, aby również opowiadali swoje krępujące historie z przeszłości, podczas gdy policja na zewnątrz próbuje negocjować z chłopakiem i opanować sytuację.

Gniew, mimo iż bardzo pożądany przez fanów, nie jest specjalnie rozbudowaną książką, którą można uznać za "typowego Kinga". Widać wyraźnie, że pisał to jeszcze młody, nieopierzony chłopak, który prawdopodobnie przechodził młodzieńczy bunt i w taki sposób to manifestuje. Widać złość, frustrację, skrajny pesymizm i chęć ukazania tego otoczeniu, zwłaszcza dorosłemu. Dlatego też Charles jest bardziej rygorystyczny względem nauczycieli i na nich się wyżywa (np. wymusza na nich spowiedź z różnych grzeszków); z rówieśnikami utrzymuje dobry kontakt. Ale nie ze wszystkimi, ma swoich faworytów i osoby, których nie lubi, więc wymusza na nich konkretne reakcje i ma pewne żądania. Przyznam, że początkowo byłem sceptycznie nastawiony do bohatera, ale z czasem, jak poznałem jego historię i co doprowadziło do takiego incydentu, zacząłem mu nawet kibicować i byłem ciekawy zakończenia. Książki pisane pod pseudonimem Bachman są dość specyficzne i mają często enigmatyczne i dobre zakończenia. W tym przypadku zakończenie nie położyło może na łopatki, ale mogę je na pewno uznać za poprawne i przyzwoite.

Generalnie rzecz biorą lekka książka na dwa, góra trzy krótkie wieczory, która ukazuje początki kariery Stephena Kinga jako młodego, początkującego pisarza, który na przestrzeni lat ewoluował w dojrzałego i jednego z najbardziej rozpoznawalnych pisarzy na świecie. Nie jest to pozycja, którą specjalnie będę polecał wszystkim, ale odradzać też nie będę, bo to niezły przeciętniak. Zakazany owoc, który nie robi szału, więc więcej przyjemności sprawi wiernym fanom Kinga, którzy przeczytają wszystko, co tylko wyszło spod pióra mistrza. :)

PS: Książka została przeze mnie przeczytana z inicjatywy Kasi, która z okazji wczorajszych urodzin Kinga, obchodzącego 69 lat, zachęcała do przeczytania  dowolnej książki jego autorstwa, na co jak sami widzicie z chęcią przystałem. :)