KONIEC WARTY - Stephen King [recenzja]

Tytuł oryginału: End of Watch
Cykl: Bill Hodges (tom: 3)
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 479
Gatunek: Powieść sensacyjna, thriller, science fiction
Moja ocena: 4/6

Stephena Kinga nie trzeba chyba przedstawiać żadnemu czytelnikowi. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że większość mieszkańców naszego globu przynajmniej raz słyszała jego nazwisko. Najbardziej znany i poczytny amerykański pisarz, który w swoim dorobku ma ponad 60 powieści i 10 zbiorów opowiadań, może także poszczycić się największą liczbą ekranizacji na podstawie jego książek. Niestraszne mu żadne gatunki. W swoim literackim dorobku ma horrory, thrillery, kryminały, dramaty, science fiction, poematy, baśnie, fantasy i non fiction. Nigdy jednak nie szło mu zbyt dobrze pisanie kryminałów i postanowił się z tym gatunkiem ponownie zmierzyć, rozpoczynając dwa lata temu trylogię detektywistyczną z protagonistą Billem Hodgesem. Koniec warty to sześćdziesiąta-nie-wiem-już-która najnowsza z jego książek i zarazem zwieńczenie tej trylogii kryminalnej. Zobaczcie jak wyszło mu jej zakończenie.

Brady Hartsfield, słynny zabójca, który sześć lat temu przyczynił się do masakry, wjeżdżając mercedesem w tłum bezrobotnych stojących w kolejce po pracę, przebywa w sali nr 217 Kliniki Traumatycznych Uszkodzeń Mózgu w stanie wegetatywnym. Trafił tam na skutek mocnych obrażeń głowy, do czego przyczyniła się Holly Gibney udaremniając przygotowany przez Hartsfielda zamach na koncercie muzycznym. Pan Mercedes nie jest już w stanie fizycznie zagrozić ludziom, ale kiedy dochodzi w krótkim czasie do kilku samobójstw, wśród osób będących ofiarami Masakry Mercedesem, Bill Hodges jest przekonany, że stoi za tym nie kto inny jak Brady Hartsfield. Okazuje się, że obrażenia głowy pozbawiły go pełni władz cielesnych jednocześnie dając umiejętności telekinezy i wnikania w umysł innych ludzi. Groźny psychopata latami rozwijał swoje paranormalne umiejętności i teraz wraca do "świata żywych", jako "król samobójstw", siejąc swoje śmiertelne żniwo, a Brady Hartsfield, Holly Gibney i Jerome Robinson po raz drugi będą musieli stawić mu czoła.

Nigdy specjalnie nie przemawiały do mnie kryminały Kinga. Fabuła średnio ciekawa, postaci nieszczególne, mało akcji, zero grozy. Przeczytałem, odłożyłem na półkę i rozdział zamknięty. Jednak King, którego czytam wszystko co popadnie, i pewnie przeczytałbym nawet papier toaletowy, gdyby wydrukowano na nim kolejny jego tekst, rozpoczynając swój cykl, siłą rzeczy zmusił mnie do zmierzenia się z jego kryminałem w szerszym wymiarze, bo już nie z pojedynczą książką detektywistyczną, a całą trylogią. 

Koniec warty, czyli zwieńczenie tego cyklu, wyszło mu całkiem dobrze. Brady Hartsfield to jeden z ciekawszych czarnych bohaterów wykreowanych przez Kinga i jego powrót zapowiadał się ciekawie. Średnio pasowało mi co prawda wprowadzenie tutaj elementu paranormalnego (widocznie SK nie potrafi się na dłużej rozstać z fantastyką), ale dzięki temu książka zyskała, bo dostarcza większego dreszczyku emocji. Tempo akcji dobre, fabuła również, ukazane relacje społeczne jak zwykle na wysokim poziomie. Poruszony został również temat samobójstw, którego wskaźnik jest dość wysoki i niepokojąco rosnący stanowiąc wyraźne zagrożenie wśród amerykańskiego społeczeństwa, co autor wyraźnie podkreśla. Wydaje mi się też, że celowo uczynił swojego głównego bohatera, Billa Hodgesa, ponad sześćdziesięcioletnim detektywem dając do zrozumienia, że mimo iż lata przemijają szybko i na horyzoncie pojawia się nieubłaganie starość, która coraz wyraźniej ogranicza nasze warunki fizyczne i umysłowe, to jednak nie ma co załamywać rąk i myśleć o przemijaniu, tylko trzeba z podniesionym czołem korzystać z tego życia do końca maksymalnie ile się da (Stephen King sam ma obecnie 69 lat).

Ogólnie, mimo iż nie jest to szczyt możliwości Kinga, książka wypada całkiem dobrze i przygodę z nią mogę zaliczyć do udanych. Chciałbym jednak podpowiedzieć osobom, które chciałyby po nią sięgnąć, że zdecydowanie warto wcześniej zapoznać się z pierwszą częścią (Panem Mercedesem), bo dzięki temu lepiej się czyta, kiedy wiemy do czego w przeszłości przyczynił się Brady 'Pan Mercedes' Hartsfield. ;) 

Tak się prezentuje wizualnie cały cykl z Hodgesem

Podsumowując cały cykl mogę stwierdzić, że prezentuje się on wyraźnie lepiej od poprzednich kryminałów (np. Colorado Kida), ale nie jest równy. Pan Mercedes wypada bardzo dobrze, Znalezione nie kradzione było zwykłym przeciętniakiem, a Koniec warty włożyłbym między nie obie. Psychologizm postaci i tło społeczne na wysokim poziomie, tempo akcji zadowalające, fabuła i jej wątki poboczne logicznie prowadzone od początku do końca, pojawił się też element grozy dostarczający odpowiedniej dawki dreszczyku emocji. Tylko sama konwencja kryminalna niespecjalnie tutaj miała rację bytu i czepialscy mogliby zarzucić, że w tej serii detektywistycznej samego kryminału tak naprawdę jest tutaj jak kot napłakał. Osobiście uważam jednak, że jeśli czytamy w oparciu o wrażenia i emocje, które czynią książkę dobrą lub nie, ciekawą lub nie specjalnie, a nie szufladkujemy gatunkowo i nie wytykamy braków, nie ma to żadnego znaczenia i można czytać ten cykl ze spokojem. Osobiście jestem zadowolony, że miałem okazję przeczytać kolejną książkę Kinga - chociaż też jednocześnie jestem niepocieszony, bo po jej przeczytaniu zerknąłem do internetu, gidze okazało się, że na następną pozycję mojego mistrza przyjdzie mi czekać do przyszłego roku, a nie jak zwykle do jesieni (autor przyzwyczaił mnie latami, że rok w rok wydaje dwie powieści wiosną i latem) - których przeczytanych na swoim koncie mam już ponad 50 i nie żałuję ani chwili spędzonej na żadnej z nich, mimo iż były momenty, kiedy miałem ochotę uderzać głową o ścianę (bynajmniej nie z radości). Teraz pozostaje mi nadrabiać literackie zaległości i cierpliwie czekać, aż pojawi się jego najnowsza książka...w 2017 roku.

Bill Hodges:
1. Pan Mercedes
2. Znalezione nie kradzione
3. Koniec warty

Książka przeczytana w ramach wyzwania: "Czytam opasłe tomiska".