ZNALEZIONE NIE KRADZIONE - Stephen King [recenzja]

Tytuł oryginału: Finders Keepers
Cykl: Bill Hodges (tom: 2)
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 479
Gatunek: Powieść sensacyjna, thriller
Moja ocena: 3+/6

John Rothstein to jeden z najpopularniejszych i najbardziej uzdolnionych pisarzy, mający w swoim dorobku genialną trylogię, dzięki której zyskał sobie rzesze fanów. Kiedy nagle nieoczekiwanie znika i zaszywa się gdzieś całkiem samemu, bo postanawia przerwać wydawanie, wzbudza tym irytację wielu z nich. Jednym z takich niezadowolonych fanów jest Morris Bellamy, który dodatkowo wściekł się na Rothsteina, że ten zmienił w ostatniej części jego ulubionego bohatera. Jest rok 1978, kiedy Morris z dwoma wspólnikami odnajduje autora, zabija go i rabuje sejf, który oprócz pieniędzy zawiera także rękopisy dwóch nowych książek z dalszymi losami jego ulubionego bohatera. Nie cieszy się jednak zbyt długo tym łupem, bo z całkiem głupiego powodu trafia do więzienia, gdzie spędzi wiele lat. 

Po ponad trzydziestu latach 13-letni Peter Saubers odnajduje dość nieoczekiwanie zakopany przez Morrisa kufer z pieniędzmi i zapisanymi notesami Rothsteina. Pieniądze przekazuje w nietypowy sposób cierpiącym na deficyt finansowy rodzicom. Zapisane notesy czyta zachwycony od deski do deski, bo już wcześniej znał Rothsteina i również, jak Morris, był jego fanem. Nie wie jednak, co ma z nimi zrobić, czy zachować, co jest ryzykowne, czy sprzedać, co jest jeszcze bardziej ryzykowne. Nie jest mu jednak dane podjąć ostateczną decyzję, bo na wolność wychodzi Morris, który dostrzega, że zawartość kufra zniknęła i krok po kroku dochodzi do tego, kto za tym stoi. Życie Petera i jego rodziny jest zagrożone, a jedyną osobą, która może mu pomóc jest emerytowany policjant - Bill Hodges. 

I  kolejny King za mną. Nie wiem, która to już będzie książka SK przeczytana przeze mnie, ale stawiałbym, że grubo ponad 50-sta. A może już jest 60-ta? W każdym razie większość twórczości Stephena jest już za mną, dzięki czemu bardzo dobrze znam jego styl i umiejętności pisarskie, zarówno od strony powieści, jak i opowiadań. Ciężko jest już mnie po tylu przeczytanych książkach czymś zaskoczyć albo poruszyć - ostatni raz udało mu się to z Dallas '63 w 2011 - ale ciągle na to czekam i w to wierzę, bo dla mnie mistrz jest jeden. 

"Znalezione nie kradzione" też mnie ani nie zaskoczyło, ani nie poruszyło, ale czytało mi się całkiem dobrze. Typowe u Kinga jest bardzo dobre przedstawienie wszelakich relacji i problemów społecznych, kreacja ciekawych - dobrych i złych - postaci, dokładne opisy wszystkiego dookoła i tworzenie żywych dialogów, często doprawionych kingowym poczuciem humoru, które bardzo mi odpowiada. W tej książce dodatkowo odwołuje się do wielu znanych dzieł literackich, które warto sobie gdzieś odnotować i później poznać. Fajne jest też mocniejsze nawiązanie tutaj do poprzedniej części, bo oprócz tego, że występuje znany nam już Bill Hodges, jest też Peter Saubers, syn Toma Saubersa, czyli jednej z ofiar Brady'ego 'Pana Mercedesa' Hartsfielda, którego ścigał Bill w poprzedniej części. 

Najnowsza książka Kinga to kolejna jego próba zmierzenia się z gatunkiem kryminału, który od początku nie idzie mu najlepiej. O ile pierwsza część cyklu z Billem Hodgesem - Pan Mercedes - jeszcze się znajdowała w ramach tego gatunku, to już "Znalezione..." ledwo go muska. Nie ma wielkiej intrygi. Nie ma ciekawego śledztwa i pasjonującej rozgrywki między ściganym a ścigającymi. Akcja jest, ale nie pędzi na łeb na szyję, więc napięcia jest niewiele. No i ten morderca mógłby być większym psycholem, a nie jest. Zdecydowanie bardziej pasuje mi ta książka jako thriller lub nawet sensacja. Ale jeśli dla kogoś nie stanowi to różnicy, jakiego gatunku książkę czyta, to nie ma to wtedy żadnego znaczenia. 

"Znalezione nie kradzione" plasuje się w dorobku Stephena Kinga, moim zdaniem, gdzieś pomiędzy książkami słabymi a najlepszymi. Taki nieco ponad przeciętniak, po przeczytaniu którego po paru miesiącach raczej na pewno nie będzie się wzdychać, jeśli się o nim wspomni. Ale jako czytadło dla wypełnienia czasu, które szybko i całkiem przyjemnie się pochłania w ciągu trzech, czterech dłuższych wieczorów może być. Jednak ja dalej czekam na kolejny konkret Kinga , bo wiem, że go na to stać. Już jesienią ma się pojawić nowy zbiór opowiadań. Zobaczymy, czy tym razem uda mu się mnie zaskoczyć. :-)