GRA ANIOŁA - Carlos Ruiz Zafón [recenzja]

Tytuł oryginału: El Juego del Ángel
Cykl: Cmentarz Zapomnianych Książek, tom: 2
Wydawnictwo: Muza
Tłumaczenie: Katarzyna Okrasko
Liczba stron: 510
Gatunek: Literatura współczesna zagraniczna, kryminał, realizm magiczny
Moja ocena: 4+/6

Davidowi Martinowi od początku życie nie układa się zbyt dobrze. Matka porzuciła go i męża zaraz po urodzeniu Davida. Ociec we wczesnym dzieciństwie też go opuścił, bo został zabity przez pomyłkę w jednym z zaułków Barcelony. Osierocony Martin sypiał gdzie popadnie do czasu, aż w końcu ktoś się z nad nim zlitował i udzielił miejsca w małej piwniczce, a za chwilę lekką pracę w wydawnictwie, żeby mógł zarobić trochę grosza pomagając. Potem zaczął pisać drobne artykuły, ale zawsze marzyło mu się napisanie własnej książki. Życie Martina nabrało nieco blasku, kiedy jeden z najzamożniejszych obywateli miasta zwrócił na niego uwagę i wyprosił od znajomego z wydawnictwa, żeby ten dał mu szansę wykazać się pisząc własne opowiadanie, które ostatecznie wydawcy się spodobało i ten postanowił podpisać kontrakt na napisanie książki z młodym autorem. Martin szybko odniósł sukces zwracając uwagę wielu czytelników, którym spodobała się jego powieść, z której potem powstała cała kryminalna seria. Ale pewnego dnia zwrócił się do niego tajemniczy nieznajomy, który zaproponował jeszcze lepszą, bajeczną wręcz ofertę. W zamian za napisanie książki zaoferował mnóstwo pieniędzy, które miały polepszyć życie młodego pisarza na wiele lat. Był jednak jeden haczyk. Książka ta miała być napisana w taki sposób, w jaki jeszcze nie było, a na okładce nie miało widnieć nazwisko Davida. Wkrótce jednak okaże się, że istnieje jeszcze jeden mroczny sekret związany z jej napisaniem...

Gra anioła to drugi tom, który należy do cyklu "Cmentarz Zapomnianych Książek", ale od razu informuję, że można obie te książki czytać całkowicie osobno, bo nie zawierają istotnych powiązań, żeby musieć czytać je w kolejności. To, co je wszak łączy, to świat książek oraz bogata retoryka i taka lekkość i płynność słowa. To powoduje, że jest to książka z rodzaju tych, które ‘czytają się same’. Bierzesz do ręki, otwierasz na konkretnej stronie, patrzysz w tekst i zaraz szybko wsiąkasz, bo czytanie jest jakbyś płynął z falą. Świetny stylu autora, który jest rzadkim darem. Taka lekkość pióra jest rewelacyjna. Dialogi inteligentne, ironiczno-sarkastyczne, zabawne. Ale w niektórych przypadkach autor chyba nieco się zagalopował, bo zbyt często wprowadzał postaci tak 'pięknie mówiące', a przecież wiadomo, że nie każdy umie tak górnolotnie się wysławiać. 

Co się tyczy postaci to mam ogólnie średnie mniemanie o nich, bo były dla mnie mniej ciekawe niż w "Cieniu wiatru", gdzie były niektóre bardzo wyróżniające się (np. świetny Torres). Tutaj większość mnie prawdę mówiąc denerwowała. Tchórz i męczący główny bohater Martin, pyskata i wścibska Isabella, niezdecydowana i dziwna Carmena. Jedynie stary pan Sempere przypadł mi do gustu, bo to taki starszy, życzyli człowiek prowadzący księgarnię i w pełni poświęcający życie literaturze. Kocha ją całym sercem i jest oddany - nawet kosztem swojego interesu potrafił rozdawać ludziom książki za darmo, popadając tym samym w coraz większe długi. I to w zasadzie tyle, jeśli o polubiane przeze mnie postaci. Mało.

Gra anioła w dużej mierze opiera się na świecie związanym z książkami, ale nie jest to główny trzon tej powieści. O ile w "Cieniu wiatru" to była  historia dosłownie oparta na świecie książek - które się przewijały na niemal każdej stronie powieści - z romansem i drobną kryminalną intrygą w tle, o tyle w drugim tomie to niemal pełną kontrolę przejmuje kryminalna intryga, a książki gdzieś tam na początku były najważniejsze, ale potem raczej w tle. I do tego dochodzi jeszcze magia, bo Zafón miesza tutaj sobie realistyczne wydarzenia z elementami nadprzyrodzonymi, ale nie za bardzo w formie stricte fantastyki, bliższy byłbym nazwać to realizmem magicznym. I przez to, że ten nadnaturalny element był tak znaczący, oraz te słabe postaci, drugi tom podobał mi się mniej niż pierwszy, bo tamten był w pełni magiczny i urzekający, ale za sprawą książek, a nie elementów nadprzyrodzonych. Jednak ogólnie w drugim tomie nie ma wiele co narzekać, bo było naprawdę dobrze i czytało się szalenie szybko i z ciekawością. 

Książka Zafóna to literatura bardzo ładna i na wyższym poziomie. Historia o pięknej i urzekającej Barcelonie, biedzie i nędzy, magicznej mocy i zapachu książek, wiernych i oddanych przyjaciołach, wykorzystanych i utraconych szansach. niespełnionej miłości i o kilku innych kwestiach, które poznamy zapoznając się z nią. Dla kogo byłaby to książka? Chyba nie ma konkretnej grupy odbiorców, do której byłaby skierowana. To książka dla wszystkich miłośników ładnej i wartościowej literatury, po prostu.

Cmentarz Zapomnianych Książek:
1. Cień wiatru (moja opinia na lubimy czytać)
2. Gra anioła